ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΤΡΩΝΗ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΥΠΙΔΗΣ
Στην συνέντευξη Tύπου που παραχώρησαν την Δευτέρα 3 Μαρτίου 2003 η Κατερίνα Πατρώνη και ο Γιάννης Καρυπίδης – οι οποίοι συμμετέχουν με τις ταινίες τους στο Ελληνικό Διαγωνιστικό Τμήμα του 5ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ – Εικόνες του 21ου αιώνα υπήρξαν ιδιαίτερα κατατοπιστικοί και αναλυτικοί σχετικά με τις ταινίες τους.
Η Κατερίνα Πατρώνη μιλώντας για την ταινία «Με τα μάτια στραμμένα στη Στεριά», που έχει ως θέμα της τη ζωή των ναυτικών μέσα στα καράβια δήλωσε: «Το ταξίδι για μένα όπως και για πολλούς άλλους αποτελούσε επιθυμία χρόνων. Ήταν ένα απωθημένο. Διαβάζουμε όλοι μας πολλά πράγματα για τη ζωή στα πλοία από την ποίηση και τη λογοτεχνία. Δεν ήξερα πότε και πώς θα γίνει, αλλά έτυχε να το καταφέρω με πολύ απλό τρόπο τηλεφωνώντας σε μια εταιρία. Αρχικά, ταξίδεψα στη Μαύρη θάλασσα για να γράψω το σενάριο και να προσανατολιστώ».
»Θέλησα να δείξω πώς αυτοί άνθρωποι περνάνε εβδομάδες, μήνες, χρόνια απομονωμένοι, μακριά από τη ζωή και τους φίλους τους. Δεν συναντάνε καινούργια πρόσωπα. Θέλησα να μπω στις καμπίνες τους, να δω πώς επιβιώνουν σε αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη. Αυτό που αποκόμισα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ διαφορετικοί από αυτό που φανταζόμουνα. Είναι μεγάλα παιδιά και δεν έχουν πολύπλοκες σχέσεις μέσα στο καράβι. Όλα τα προβλήματα είναι μακριά τους. Μπορεί να θέλουν να φαίνονται σκληροί αλλά εγώ τους είδα με αγάπη και τρυφερότητα και άλλαξε η ματιά μου για αυτούς. Είναι μια διαφορετική ματιά πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους».
Σχετικά με τη σχέση τους με τη θάλασσα η σκηνοθέτιδα είπε ότι «σχεδόν δεν βλέπουν πια τη θάλασσα, δεν πάνε στην πλώρη για να ρεμβάσουν, δεν κολυμπάνε πια. Αλλιώς βιώνεται η θάλασσα από εμάς και αλλιώς από τους ναυτικούς». Σε ότι αφορά την πολυπόθητη επιστροφή στη στεριά η Κ. Πατρώνη δήλωσε ότι και η ίδια ήθελα να πατήσει χώμα. «Η αίσθηση να πατάς συνέχεια σίδερο σε τρελαίνει. Αλλά όταν βγήκα θα έλεγα ναι πάμε για άλλο ένα. Είναι σαν τα πουλιά που θέλουν την ελευθερία τους, αλλά όταν τους ανοίξεις το κλουβί δεν φεύγουνε».
Ο Γιάννης Καρυπίδης για την ταινία του «Ο παππούς» που σχετίζεται με το έθιμο των αναστενάρηδων δήλωσε: «Η εμπλοκή μου με τους πυροβάτες άρχισε από μια εμμονή μου με ένα στίχο από τις «Βάκχες» του Ευριπίδη το «Θιασεύετε ψυχάν». Όταν οι ψυχές υπάρχουν και γίνονται σύνολο, «θίασος» και ενοποιούνται ενεργειακά, τότε όλα είναι δυνατά. Αυτό που κάνουν λοιπόν προέρχεται από μία ανώτερη δύναμη".
Ο τίτλος της ταινίας δεν αφορά στην ηλικία, αλλά είναι ιερατικός τίτλος μιας θρησκευτικής σέχτας. Ενεργειακά αυτός που μπορεί να ξεκινήσει το πανηγύρι είναι παππούς. Θέλησα να αφήσω έξω από το σώμα της ταινίας ότι μπορεί να βρει κανείς σε μία βιβλιοθήκη. Δεν είχα σκοπό να κάνω κοινωνιολογική έρευνα. Ο παππούς ο Τάσος μπορεί να σταθεί μέσα στη φωτιά με τα κάρβουνα μέχρι τον αστράγαλο μέχρι τέσσερα λεπτά. Είναι κάτι που δεν μπορεί να αντικρουστεί. Αυτό που είναι σημαντικό δεν είναι η φωτιά αυτή καθ’ αυτή, όπως είπε και η γιαγιά Ρούλα στην ταινία. Αυτό που κάνει το αναστενάρι είναι να συγκροτηθεί σε θίασο, μέσα από μία συγκεκριμένη διαδικασία, που έχει ιεροτελεστικό κύκλο όλη τη χρονιά και εν συνεχεία να πετύχει την αποστολή του, να καταδείξει δηλαδή τη δύναμη του άγιου σβήνοντας μία φωτιά. Πάντως μη με ρωτήσετε πώς γίνεται και δεν καίγονται, δεν ξέρω» μας προειδοποίησε ο σκηνοθέτης.
Σε ερώτηση σχετική με το αν το έθιμο τείνει να εκλείψει απάντησε: «Όχι. Κάθε άλλο. Τα τελευταία χρόνια προστίθενται συνέχεια καινούργια άτομα, που μπορεί να είναι επιστήμονες ή εργάτες και δεν έχουν καμία σχέση με τους μετανάστες από την Ανατολική Ρωμυλία ή την οικογενειακή παράδοση. Είναι έντονη η πνευματική αναζήτηση στις μέρες μας. Για βιολογικούς λόγους δε σε όλα τα κονάκια παρατηρείται μεταβίβαση αρμοδιοτήτων. Υπάρχει μία σκέψη ότι θα δούμε νέο αναστενάρικο πανηγύρι στην Ελλάδα κάποια στιγμή. Φαντάζομαι ότι θα είναι μια ενεργειακή έκρηξη».
Σε παρατήρηση αναφορικά με την ημερίδα της Τετάρτης για την Παλαιστίνη, οι δύο Έλληνες σκηνοθέτες συμφώνησαν ότι είναι λυπηρό να εξοντώνονται άνθρωποι στο όνομα κάποιων ανόητων σκοπών. Ο Γ. Καρυπίδης τόνισε ότι ελπίζει «να υπάρχουν άνθρωποι – παρά την πλύση εγκεφάλου που έχουμε υποστεί – που να πιστεύουν ότι ο αγώνας των Παλαιστίνιων είναι εθνικο-απελευθερωτικός και πολιτικός και δεν είναι τρελοί», ενώ τέλος πρόσθεσε ότι «το καλύτερο που έχει να επιδείξει αυτό το φεστιβάλ είναι οι ταινίες του Μάικλ Μουρ, γιατί αποτελούν το καλύτερο μάθημα για κάποιον ντοκιμαντερίστα».
