ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ 16/11
Η πρώτη συνάντηση του «Κουβεντιάζοντας», της παράλληλης εκδήλωσης του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που φέρνει κοντά σκηνοθέτες και ηθοποιούς με επαγγελματίες του χώρου και το κοινό, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 16 Νοεμβρίου, στο Αντλιοστάσιο, στο λιμάνι. Συμμετέχοντες στην κουβέντα ήταν η σκηνοθέτις της ταινίας Megane: Τα γυαλιά (Focus) Ναόκο Ογκιγκάμι, η σκηνοθέτις της ταινίας Σούγκαρ (Ημέρες Ανεξαρτησίας) Άνα Μπόντεν, ο σκηνοθέτης του Άσε το κακό να μπει (Ημέρες Ανεξαρτησίας) Τόμας Άλφρεντσον και ο πρωταγωνιστής της ταινίας Τρομακτικά ευτυχισμένοι (Ημέρες Ανεξαρτησίας) Γιάκομπ Σέντεργκρεν.
«Δεν είμαι καλή στο να προωθώ τις ταινίες μου», παραδέχτηκε η Άνα Μπόντεν, όταν ρωτήθηκε για το πώς κατάφερε να «πουλήσει» τη φαινομενικά κοινή ιστορία της ταινίας της (η άνοδος και η πτώση ενός παίκτη μπέιζμπολ από τον Άγιο Δομήνικο) για να βρει χρηματοδότηση. «Δε μας ενδιέφερε να κάνουμε την κλασική ταινία ενός “σούπερ σταρ” παίκτη μπέιζμπολ που ανεβαίνει στην κορυφή παρά τα όποια εμπόδια. Θέλαμε αντιθέτως να δείξουμε την ιστορία των χιλιάδων αυτών ανθρώπων που περνάνε από τα φυτώρια προετοιμασίας αθλητών στον Άγιο Δομήνικο προτού καταλήξουν στην Αμερική, αλλά τελικά δεν τα καταφέρνουν να γίνουν επιτυχημένοι. Ναι, είναι μια κοινή ιστορία, αλλά δραματουργικά είναι πολύ ενδιαφέρουσα, γιατί την άλλη εκδοχή, της ανόδου στην κορυφή, την έχουμε δει εκατοντάδες φόρες ήδη στο σινεμά».
«Πρέπει πλέον να είσαι καλός πωλητής σήμερα, πέρα από το να είσαι καλός σκηνοθέτης», συμπλήρωσε ο Τόμας Άλφρεντσον και πρόσθεσε: «Αυτό δε συμβαίνει αυτόματα σε όλους. Είναι πρόβλημα να απαιτείται από σένα να μπορείς να συνοψίσεις την ταινία σου σε τρεις, εντυπωσιακές προτάσεις. Το ότι η ταινία μου αφορά ένα δωδεκάχρονο αγόρι που συναντά ένα βαμπίρ μπορεί να ακούγεται ως κάτι διαφορετικό, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι απλά μια ιστορία για ένα αγόρι που γνωρίζει ένα κορίτσι σε μια βαρετή σουηδική γειτονιά 25 χρόνια πριν. Με ενοχλεί που πρέπει να είμαι πωλητής. Ένα από τα ουσιαστικά στοιχεία της ιδιότητας του σκηνοθέτη ούτως ή άλλως δεν είναι η ικανότητα χειρισμού των λέξεων, αλλά του φιλμ».
«Αυτό λέγαμε χθες με την Άνα», πρόσθεσε η Ναόκο Ογκιγκάμι, «το πόσο μας είχε ενοχλήσει αυτή η κατάσταση και στο φεστιβάλ του Σάντανς που είχαμε πάει πρόσφατα. Όλοι προσπαθούσαν να πουλήσουν τον εαυτό τους. Εμένα αυτό μου προκαλεί μεγάλο άγχος. Ευτυχώς, δε μου ήταν πολύ δύσκολο να βρω χρηματοδότηση γι’ αυτή την ταινία μου, γιατί η προηγούμενη (Kamome Diner) είχε πολύ καλή ανταπόκριση στην Ιαπωνία, οπότε αυτό με βοήθησε».
«Εγώ αποφάσισα να παίξω στην ταινία λόγω της ιστορίας της», είπε ο Γιάκομπ Σέντεργκρεν παίρνοντας το λόγο. «Μου άρεσε επιπλέον η δουλειά του σκηνοθέτη, ο οποίος προσπάθησε να κάνει μια ταινία που να μην είναι πολύ “δανέζικη”, να έχει μια δική της προσωπικότητα. Μπορεί να μην έχω προωθήσει ποτέ ταινία, αλλά αναγνωρίζω το παιχνίδι του να πουλάς τον εαυτό σου. Ως ηθοποιός, σου ζητείται να κάνεις τις πιο χαζές συνεντεύξεις μερικές φορές, όπου σε ρωτάνε για το τι φαγητό σου αρέσει και τι κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο, αντί να σε ρωτήσουν για την ίδια την ταινία. Δε μου αρέσει καθόλου αυτό, γι’ αυτό και δεν το κάνω τόσο συχνά, παρόλο που με συμβουλεύουν το αντίθετο. Πιστεύω πως αν είσαι αληθινός σ’ αυτό που κάνεις, τα πράγματα θα εξελιχθούν θετικά όπως και να ‘χει».
«Το να δίνεις ονομασία στο είδος των ταινιών είναι δουλειά των ανθρώπων του μάρκετινγκ, όχι του σκηνοθέτη – δε μ’ ενδιαφέρει σε ποιο ράφι του βίντεο κλαμπ θα καταλήξει η ταινία μου», προσέθεσε ο Άλφρεντσον. «Σιχαίνομαι όταν παραγωγοί και χρηματοδότες θέλουν να ξέρουν εκ των προτέρων τι κινηματογραφικό είδος πρόκειται να γίνει η ταινία μου. Θέλω να κάνω τα πράγματα περίπλοκα για τον θεατή. Η ζωή είναι περίπλοκη, κι έτσι πρέπει να είναι και η τέχνη».
«Γράφω ό,τι θέλω, και το κάνω μετά ταινία», πήρε το λόγο η Ναόκι Ογκιγκάμι. «Όσον αφορά τη δουλειά μου, πιστεύω πως υπάρχουν πολλές θλιβερές ιστορίες σ’ αυτή τη ζωή, γι’ αυτό και θέλω σε κάθε ταινία μου να βγαίνει και λίγο γέλιο. Ποτέ δεν καταφέρνω να δημιουργήσω 100% την ταινία που έχω στο μυαλό μου, γι’ αυτό και συνεχίζω να κάνω ταινίες. Κάθε φορά θέλω να κάνω και κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο».
«Κάθε φορά που βλέπω σημειώσεις που μπορεί να έχει κάνει κάποιος για την ταινία μου», ανέφερε τέλος η Άνα Μπόντεν, «θέλω να τα παρατήσω και να στραφώ σε κάτι άλλο, να αρχίσω να διδάσκω παραδείγματος χάριν. Αλλά υπάρχουν ακόμα ιστορίες που θέλω να πω, γι’ αυτό και συνεχίζω να κάνω σινεμά».
