ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ – Σάββατο 9 Aπριλίου
Συνέντευξη Τύπου παρέθεσαν, το Σάββατο 9 Απριλίου 2005, οι δημιουργοί Λευτέρης Χαρωνίτης («Κρήτες Ολυμπιονίκες»), Νίκος Αλευράς («Ο καημός της Ωραίας Ελένης»), Μιχάλης Σηφάκης («Δημιουργώντας Γνώση: Τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα στην Κρήτη») και Κωνσταντίνος Γούτος («Λειψία - Ελευθερία»), αναφορικά με τις ταινίες τους, οι οποίες προβάλλονται στο πλαίσιο του 7ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα.
Λευτέρης Χαρωνίτης: Κρήτες Ολυμπιονίκες
Δέκα αιώνες πριν την είσημη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαία Ολυμπία, δεξάγονται στην Μινωική Κρήτη μια σειρά από αθλητικούς αγώνες σε υψηλό επίπεδο. Ο αθλητισμός είναι βασιό στοιχείο του μινωικού πολιτισμού. Η ταινία ερευνά και αποκαλύπτει την άγνωστη αυτή πλευρά του αρχαίου κρητικού πολιτισμού από τα απώτατα μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια. «Η τεχνική είναι μικτή, η ταινία βασίζεται στον ήχο ως ντοκουμένο, στα δραματοποιημένα στοιχεία αλλά και στη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών», εξήγησε ο δημιουργός, ενώ επισήμανε: «το σημαντικό, για μένα, είναι οτι η ταινία αποκαλύπτει αυτήν την άγνωστη πτυχή του Μινωικού πολιτισμού». Σύμφωνα με τον ίδιο, εξάλλου, η ταινία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του στόχου της Νομαρχίας Ηρακλείου να δημιουργήσει μια σειρά ταινιών για την ιστορία του νησιού, ενώ βασικός σκοπός είναι να προβληθεί στα σχολεία.
Νίκος Αλευράς: Ο καημός της Ωραίας Ελένης
Ένα τρυφερό ταξίδι, από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα, μέσα από τα μάτια της Ωραίας Ελένης. Ένα βλέμμα γυναικείο πάνω στον πολιτισμό, τη δύναμη, τη σοφία και την ομορφιά. «Έρωτας ή Πόλεμος; Ποια είναι τελικά η κινητήρια δύναμη της ιστορίας;», ήταν η ερώτηση που έθεσε ο δημιουργός και συνέχισε: «Η ταινία είναι δομημένη σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος αφορά την Ελλάδα και την Παγκοσμιοποίηση. Σ’ αυτό το τμήμα προβάλλεται η ελληνική ύπαιθρος στην οποία ξαφνικά ξεφυτρώνει μια κεραία κινητής τηλεφωνίας. Το δεύτερο μέρος αφορά την Ελλάδα απλώς. Εκεί, η Ωραία Ελένη συναντάει μεγάλους Έλληνες ποιητές, λογοτέχνες, ζωγράφους και δημιουργούς. Αυτό που συνδέει τις δύο ιστορίες είναι το γεγονος ότι η Ωραία Ελένη φτάνει στο ναό της Ορθίας Αρτέμιδος, όπου τα τάματα των πιστών είναι ακριβώς ίδια με τα σημερινά. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η Ελένη και οδηγεί και τον θεατή είναι ότι εδώ και 3.000 χρόνια αυτό που μας ενώνει, που μας συνδέει, είναι ο πόνος, ο καημός. Και η μόνη απάντηση σ’ αυτό είναι η αγάπη και ο έρωτας».
Αναφερόμενος, εξάλλου, στην επιλογή της Ωραίας Ελένης ως του προσώπου που αποτελεί τον ξεναγό του θεατή σ’ αυτήν την ιστορική περιήγηση τόνισε ότι «η Ωραία Ελένη είναι συγχωριανή μου, τη νιώθω πολύ κοντά μου, και κυρίως είναι πολύ ωραία γυναίκα. Ωστόσο, το γεγονός οτι μιλάμε για την Ωραία Ελένη το οφείλουμε στον Όμηρο που μίλησε για εκείνη. Κι αυτό το παιχνίδι της τέχνης είναι καθοριστικό. Από τον Όμηρο μέχρι σήμερα όλα έχουν τελειώσει πια, το μόνο που μένει είναι μνήμες. Κι ομως – κι αυτό είναι το τραγικό στην όλη υπόθεση – ο Έλληνας δεν έχει ξεπεράσει την ιστορία της Ωραίας Ελένης που έγινε 3.000 χρόνια πριν».
Μιχάλης Σηφάκης: Δημιουργώντας Γνώση: Τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα στην Κρήτη
Ο Σύλλογος Ηρακλείου «Φίλοι του Πανεπιστημίου Κρήτης» παρουσιάζει ένα ντοκιμαντέρ για την ίδρυση και την ανάπτυξη τοης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και έρευνας στην Κρήτη, από το πρότυπο οικολογικό πάρκο του Πολυτεχνείου στα Χανιά ως την χρήση λέιζερ στην οφθαλμολογία – αλλά και στην τουριστική βιομηχανία – στο Ηράκλειο, και από το αστεροσκοπείο στην κορυφή του Σκίνακα μέχρι το υπό κατασκευή μεγαλύτερο ενυδρείο της Ελλάδας σε ένα χώρο όπου πριν λίγα χρόνια υπήρχε αμερικανική στρατιωτική βάση. «Στην ταινία δεν υπάρχει καθόλου αφήγηση, και αρχικά δεν υπήρχε καν σενάριο. Υπάρχουν όμως πολλές συνεντεύξεις, από τις οποίες συνέθεσα το σενάριο, και κάπως έτσι βγήκε αυτή η ιστορία», εξήγησε ο Μιχάλης Σηφάκης και πρόσθεσε:
«Είναι σημαντικό, πιστεύω, να παρουσιάζεται η ιστορία ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος όπως το Πανεπιστήμιο Κρήτης, γιατί στις μέρες μας έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε μόνο ιστορίες για τα τεράστια προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ανακαλύψαμε, όμως, ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται ν’ ακούσει και να μάθει και τα ευχάριστα του χώρου αυτού, όπως ότι το μεγαλύτερο ενυδρείο της χώρας θα γίνει στην Κρήτη». Όπως επισήμανε ο ίδιος, άλλωστε, «σκοπός ήταν να κυκλοφορήσει αυτή η ταινία στο ενδιαφερόμενο κοινό, και γι’ αυτο το λόγο έχει αναπαραχθεί σε DVD, προκειμένου να τονώσει τη σχέση της κοινωνίας της Κρήτης που περιβάλλει το Πανεπιστήμιο αλλά δεν εντάσσεται σ’ αυτό με το Ίδρυμα».
Κωνσταντίνος Γούτος: Λειψία - Ελευθερία
56 στιγμές ανθρώπινης ελευθερίας, 56 λήψεις–μονοπλάνα στην πόλη της Λειψίας από τον Οκτώβριο του 2003 μέχρι τον Ιούλιο του 2004 με μια απλή ψηφιακή κάμερα. Χωρίς zoom. Με φυσικό φωτισμό και αυθεντικό ήχο. Χωρίς χρονολογική σειρά. Χωρίς άδεια. Και χωρίς λόγο. Η ταινία του Κωνσταντίνου Γούτου μπορεί ίσως να περιγραφεί με μια και μόνη φράση: «Τα σκουπίδα της πόλης μαζεύω» είπε ο Μπωντλέρ και το ασπάζεται και ο ίδιος ο δημιουργός: «Περπατώντας στην Λειψία ερεθίζομαι συναισθηματικά απ’ όσα εισπράττω, καταγράφω αυτά που βλέπω, αυτά ‘τα σκουπίδια που η πόλη πετάει’, όπως είπε ο Μπωντλέρ», ανέφερε χαρακτηριστικά, ενώ πρόσθεσε:
«Στην ταινία δεν υπάρχει καθόλου λόγος, διότι είναι μια ταινία που ο θεατής πρέπει να δει με το συναίσθημα. Η χρήση της ψηφιακής κάμερας με καθιστά αόρατο. Αυτό που κάνω στην ταινία είναι ότι παίζω με τα στερεότυπα, που έχουν δημιουργήσει διάφοροι δημιουργοί οι οποίοι ασχολήθηκαν μέσα από το έργο τους με την πόλη της Λειψίας. Πιστεύω ότι τα στερεότυπα είναι κάτι πολύ πλούσιο, παίρνουμε πράγματα απ’ αυτά, είτε τα ανατρέπουμε είτε τα υποστηρίζουμε. Έτσι, η Λειψία μου έβγαλε το συναίσθημα της Ελευθερίας». Μιλώντας γενικά για το έργο του, εξάλλου, ανέφερε ότι το ίδιο πείραμα θέλει να επιχειρήσει και με άλλες πόλεις: «Το ίδιο έκανα με την πόλη των Βρυξελλών και θέλω να το επαναλάβω στο Παρίσι. Στη Θεσσαλονίκη έχω ήδη αρχίσει την κινηματογράφηση και έχω κιόλας υλικό 1 ώρας».
