Συνέντευξη τύπου παρέθεσαν την Παρασκευή 19 Μαρτίου οι Μυρτώ Παράσχη και η Λυδία Καρρά αναφορικά με τις ταινίες τους που συμμετέχουν στο Ελληνικό πρόγραμμα του 6ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και που πρόκειται να είναι υποψήφιες για τα κρατικά κινηματογραφικά βραβεία το Νοέμβριο.
Μυρτώ Παράσχη: Ο Ιερός Βράχος
Η σκηνοθέτης που υπογράφει ένα ντοκιμαντέρ για τα αναστηλωτικά έργα του μνημείου της Ακροπόλεως μίλησε για την εμπειρία που της προσέφερε η δημιουργία της ταινίας και τόνισε τα βαθύτερα αισθήματα που ένιωθε κάθε φορά που ανέβαινε στο βράχο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. «Η Ακρόπολη είναι ένα μνημείο που υπάρχει εκεί, εδώ και χιλιάδες χρόνια, μας στιγματίζει, εμείς χανόμαστε και αυτή υπάρχει πάντα εκεί, είναι κάτι σαν μάνα μας". Αν και δε χρειάζεται να ονομάσει κανείς αυτό που νιώθει για το μνημείο, είναι κάτι σχεδόν μεταφυσικό. Για τη συμμετοχή και ηθοποιών στο ντοκιμαντέρ είπε πως η δική της αντίληψη του ντοκιμαντέρ είναι πολύ πιο πλατιά και πως στόχος της είναι να γίνει αντιληπτό σε κάθε θεατή. Όσο για τα προβλήματα που αντιμετώπισε είπε πως αυτά είχαν να κάνουν περισσότερο με τον αρχαιολογικό χώρο και την αυστηρότητα σε κάποιους γραφειοκρατικούς κανονισμούς ή πως δεν επιτρέπονται ηθοποιοί στο μνημείο. Παρόλα αυτά τόνισε την πολύ καλή συνεργασία με όλους τους τεχνικούς και την αγάπη που έδειξαν όλοι στην ταινία.
Λυδία Καρρά: Φωνή Αιγαίου
Ξεκινώντας από το παρελθόν η Λυδία Καρρά δηλώνει πως σκοπός της ήταν να κάνει μια ταινία για την καταστροφή των νησιών του Αιγαίου από την άναρχη δόμηση. «Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων διαπιστώσαμε ότι το πρόβλημα είναι πολυδιάστατο και ότι αυτό που λείπει είναι η χωροταξία, κάτι που το λένε όλοι οι άνθρωποι που ζουν στα νησιά. Αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει, να σταματήσει αυτή η απραξία της πολιτείας και να υλοποιήσει μελέτες που υπάρχουν έτοιμες στα Υπουργεία». Πολύ σημαντικό επίσης είναι να αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου και να προσέξουν και να νοιαστούν για το δημόσιο χώρο. Δεν είναι τυχαίο, όπως είπε, ότι στην αρχαιότητα ο δημόσιος χώρος είχε για τους πολίτες περισσότερη αξία από τον ιδιωτικό.
Για τους ανθρώπους που εμφανίζονται στην ταινία της είπε πως η Φωνή Αιγαίου είναι πραγματικά η φωνή των ανθρώπων που ζουν εκεί και πως ακόμα και οι ξένοι που μιλούν, είναι άνθρωποι που επέλεξαν το Αιγαίο ως κατοικία τους. Τόνισε πως έδωσε προσοχή στα μικρά και μεσαία νησιά που έχουν πιο πολλά προβλήματα και πως η πιο ωραία εμπειρία ήταν ότι οι απλοί άνθρωποι των νησιών αυτών ήταν διατεθειμένοι να κάνουν οτιδήποτε για την ταινία, όταν μάθαιναν το θέμα της. «Αυτή ήταν η πιο ωραία εμπειρία, το γεγονός ότι αγγίζαμε ένα θέμα που είναι πολύ σημαντικό γι’ αυτούς. Αυτή η γη του Αιγαίου την ώρα που μπαίνει το τρυπάνι μέσα της κι αυτή ανθίσταται, θα ήθελε μια φωνή. Ίσως ο κινηματογράφος να είναι αυτή η φωνή».
