ΕΝΑΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΣ, ΕΝΑΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΔΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΠΑΝΕΛ
Η συνέντευξη Τύπου τριών σκηνοθετών, του Παλαιστίνιου Χανί Αμπού Ασάντ, του Ισραηλινού Ραμ Λέβι και της Αμερικανίδας Σ. Σμιθ Πάτρικ, εξελίχθηκε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από το Παλαιστινιακό στο κατάμεστο φουαγιέ του Ολύμπιον Renault την Τρίτη 4 Μαρτίου, στο πλαίσιο του 5ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ – Εικόνες του 21ου Αιώνα. Πρώτη το λόγο πήρε η Αμερικανίδα Σ. Σμιθ Πάτρικ η οποία δήλωσε για την ταινία της Τα Παιδιά του Ιμπντάα:
«Αυτή τη στιγμή θα ήταν αδύνατον να γυριστεί η ταινία και να περάσουν τα παιδιά από τα σημεία ελέγχου. Το 1999 τα παίρναμε με ένα βαν και κάναμε τα γυρίσματα. Με την ταινία μου ήθελα να τονίσω την αξιοπρέπεια του παλαιστινιακού λαού, για τον οποίο γνώριζα ελάχιστα. Όταν συνάντησα τα παιδιά της Παλαιστίνης, τα λάτρεψα, τα θαύμασα. Ζω στις ΗΠΑ και η εικόνα που καλλιεργείται εκεί για τους Παλαιστίνιους είναι κατεξοχήν αρνητική. Θα πάρει πολύ χρόνο για να εστιάσει η Αμερική στο πρόβλημα των Παλαιστινίων και, φυσικά, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ανοιχτή αγορά για μια ταινία σαν τη δική μου».
Ο Χανί Αμπού Ασάντ μιλώντας για την ταινία του, Φόρντ Τράνζιτ, δήλωσε: «Είναι το πορτρέτο ενός ταξιτζή, ο οποίος συνειδητοποιεί τους λόγους για τους οποίους κάποιοι άνθρωποι κάνουν επιθέσεις αυτοκτονίας». Ο ίδιος τόνισε ότι «υπάρχουν πάνω από 200.000 πληροφοριοδότες στα κατεχόμενα. Οι πληροφοριοδότες επιδεινώνουν το πρόβλημα και το τίμημα το πληρώνει η παλαιστινιακή κοινωνία. Η εξαγορά συνειδήσεων αποτελεί έγκλημα εκ μέρους των Ισραηλινών».
Ο Ραμ Λέβι για την ταινία του Γάζα, ο Εγκλεισμός, τόνισε ότι «μπορεί να είμαι Ισραηλινός, αλλά αντιτίθεμαι στις ενέργειες της κυβέρνησης στα κατεχόμενα. Με την ταινία μου θέλησα να δείξω στους Ισραηλινούς την ανθρώπινη πλευρά των Παλαιστινίων. Τα τελευταία 40 χρόνια η κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας είναι αφόρητη. Όλοι μας κουραστήκαμε από τη σύρραξη. Η ταινία επικεντρώνεται σε μια οικογένεια Παλαιστινίων που μου επιτίθεται λεκτικά, στην προσπάθειά μου να τους μεταδώσω τις θέσεις της ισραηλινής Αριστεράς. Θέλω, επίσης, να επισημάνω ότι όλες οι ταινίες δίνουν μια μερική εικόνα και όχι ολοκληρωμένη».
Σε ερώτηση που απευθύνθηκε στον Χανί Αμπού Ασάντ και στον Ραμ Λέβι σχετικά με το αν διαφαίνεται λύση στο πρόβλημα και οι δύο φάνηκαν πολύ επιφυλακτικοί. Ο πρώτος είπε χαρακτηριστικά ότι «η μόνη πραγματοποιήσιμη λύση θα ήταν ένα κράτος για δύο έθνη. Κάθε άλλη λύση δεν θα οδηγούσε πουθενά. Κάτι τέτοιο βέβαια θα σήμαινε αυτοκτονία για το Ισραήλ».
Ο Λέβι, αντίθετα πιστεύει ότι «ιδανική λύση θα ήταν να επιστρέψουν τα πράγματα στην προ του 1967 κατάσταση και να επιστραφούν στους Παλαιστίνιους τα εδάφη τους, όπως η Ιουδαία, η Σαμάρια και η Γάζα. Πρέπει να έχουμε όρια, σύνορα στη ζωή μας». Ο Χανί Αμπού Ασάντ διαφώνησε «φιλικά» επαναλαμβάνοντας ότι «πρέπει να γίνουμε πραγματιστές. Δεν γίνεται να κοπούν τα πάντα στη μέση και να μοιραστούν. Στο τέλος θα πρέπει να ζήσουμε μαζί σε ένα κοινό κράτος».
Χαμογελώντας μάλιστα είπε ότι «εάν ο Σαρόν πετύχει μια δίκαιη λύση, οι Παλαιστίνιοι θα τον κάνουν πρωθυπουργό τους για πάντα. Η δύναμη του Ισραήλ σημαίνει και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, χωρίς αυτό να αποκλείει το γεγονός ότι η Παλαιστινιακή ηγεσία δεν φέρει ευθύνες».
Στο τέλος της συνέντευξης Τύπου, ο Ραμ Λέβι διατύπωσε με παράπονο ότι κουράστηκε να κάνει ταινίες γύρω από το συγκεκριμένο πρόβλημα αλλά επανέρχεται από ανάγκη. «Μακάρι να μπορέσω να κάνω μια ταινία για τον έρωτα. Δεν είναι πραγματικά υπέροχο πράγμα ο έρωτας;» Ο Χανί Αμπού Ασάντ με πικρία διαπίστωσε ότι «χάσαμε τον πόλεμο, αλλά υπάρχει η ανάγκη έκφρασης. Θέλουν να μας κάνουν αόρατους, αλά εμείς θέλουμε να γίνουμε ορατοί μέσα από τον κινηματογράφο».
