Την Πέμπτη 2 Μαρτίου, στο Ολύμπιον, πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία La Singla, σε σκηνοθεσία της Παλόμα Θαπάτα στο 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Την προβολή της ταινίας προλόγισε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης, ο οποίος αναφέρθηκε στην τραγωδία που συγκλόνισε τη χώρα. «Μέσα σε κλίμα οδύνης και πένθους το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ξεκίνησε τις προγραμματισμένες προβολές του, αποφασίζοντας να ματαιώσει την προγραμματισμένη τελετή έναρξης, καθώς και όλες τις εορταστικές εκδηλώσεις και συναυλίες, στο πλαίσιο του τριήμερου εθνικού πένθους. Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου, της διεύθυνσης και όλων των εργαζομένων θέλω να εκφράσω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων. Αυτή η τραγωδία ήταν ανείπωτη, που σημαίνει ακριβώς αυτό το πράγμα: ότι δεν υπάρχουν λόγια για να την περιγράψουν». Ο κ. Ανδρεαδάκης αναφέρθηκε, στη συνέχεια, στην παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας: «Η ταινία προβάλλεται σε παγκόσμια πρεμιέρα, που σημαίνει ότι είστε οι πρώτοι θεατές σε όλο τον κόσμο που θα τη δείτε, μαζί με τους συντελεστές. Λέγεται La Singla και αποδεικνύει ότι το σινεμά μπορεί να μας παρηγορήσει ακόμα και στις πιο δραματικές στιγμές».
Τον λόγο πήρε έπειτα η σκηνοθέτιδα και παραγωγός της ταινίας, Παλόμα Θαπάτα, καθώς και η συμπαραγωγός Νάντια Σμιθ, οι οποίες απηύθυναν σύντομο χαιρετισμό προς το κοινό. «Χαιρόμαστε που είμαστε εδώ σήμερα, κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες, βέβαια. Είμαστε βαθιά σοκαρισμένες από αυτό που συνέβη στη χώρα σας. Δεν υπάρχουν λόγια», είπε η σκηνοθέτιδα και παραγωγός της ταινίας. «Σας ευχαριστούμε που είστε εδώ σήμερα. Γνωρίζουμε ότι είναι μια πολύ ειδική περίσταση για εσάς και για τη χώρα σας, άρα είναι και για εμάς. Θα σας δείξουμε τη σπαρακτική και άγνωστη έως σήμερα ιστορία της Αντόνια Σίνγκλα, μιας μοναδικής και εκπληκτικής καλλιτέχνιδος. Θα είστε οι πρώτοι που θα τη συναντήσετε στην οθόνη», δήλωσε η γερμανίδα συμπαραγωγός της ταινίας, Νάντια Σμιθ.
Η ταινία La Singla ξεδιπλώνει την απίστευτη τη ζωή της χορεύτριας φλαμένκο, Αντόνια Σίνγκλα. Παρότι είχε χάσει την ακοή της σε πολύ νεαρή ηλικία, η Αντόνια Σίνγκλα κατόρθωσε όχι μόνο να γίνει χορεύτρια, αλλά και να γράψει το όνομά της στη χρυσή ιστορία του φλαμένκο, στη δεκαετία του ’60, προτού αποσυρθεί ξαφνικά από το προσκήνιο και τα φώτα της δημοσιότητας.
Μετά την προβολή της ταινίας ακολούθησε Q&A, όπου το κοινό απηύθυνε ερωτήσεις τόσο στην Παλόμα Θαπάτα και στη συμπαραγωγό Νάντια Σμιθ όσο στην ηθοποιό που υποδύεται την Σίνγκλα σε κάποια σημεία του ντοκιμαντέρ, Ελένα Καϊτάνι, την υπεύθυνη για τη μουσική της ταινίας, Γιουλιάνε Χάινεμαν, τον υπεύθυνο για τον ήχο, Χάνες Σούλτσε, καθώς και τον διευθυντή φωτογραφίας, Ινιάκι Γκοραΐθ. «Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να βρω τον τρόπο να διηγηθώ αυτή την υπέροχη ιστορία για αυτή τη φανταστική καλλιτέχνιδα. Ήθελα να κάνω μια μίξη μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ και να βρω τον καλύτερο τρόπο ώστε να εισαγάγω τη Ελένα ως επαγγελματία ηθοποιό σε αυτόν τον τόσο διαφορετικό κόσμο. Μας πήρε τέσσερα χρόνια να κάνουμε την ταινία. Μεσολάβησε και η πανδημία. Χρειάστηκε να βιαστούμε, ασφαλώς, γιατί η ταινία αφορούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα», δήλωσε η Παλόμα Θαπάτα.
Στη συνέχεια η Γιουλιάνε Χάινεμαν σημείωσε: «Εγώ μεγάλωσα στο Βερολίνο, αλλά ζω στη Βαρκελώνη τα τελευταία 20 χρόνια. Είμαι μουσικός. Δεν ειδικεύομαι στο φλαμένκο, αλλά δεν παύει να είναι μια μουσική ιδιαιτέρως οικεία στα αυτιά μου. Η μουσική της ταινίας, βέβαια, δεν είναι παραδοσιακό φλαμένκο, θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως ροκ φλαμένκο. Το κομμάτι στο τέλος δημιουργήθηκε με δική μου μουσική και τους στίχους από ένα ποίημα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Έκανα μόνο μια μικρή προσαρμογή σε κάποιους από αυτούς», εξήγησε σχετικά.
Ακολούθως, η Ελένα Καϊτάνι εξομολογήθηκε στο κοινό πως ήρθε σε επαφή με το φλαμένκο από πολύ νεαρή ηλικία. «Έμαθα να χορεύω πολύ πριν γίνω ηθοποιός. Ξεκίνησα να χορεύω από 3-4 χρονών στην Κόρντομπα της Ισπανίας, όπου μεγάλωσα. Θα έλεγε κανείς ότι ξεκίνησα να χορεύω από τη στιγμή που άρχισα να περπατάω. Νιώθω τυχερή γιατί μεγάλωσα πολύ κοντά σε αυτό το είδος μουσικής και χορού. Οπότε, με έκανε πολύ χαρούμενη το ότι κατάφερα σε αυτό το φιλμ να συνδυάσω τις δύο μεγάλες αγάπες της ζωής μου, τον χορό και την υποκριτική», δήλωσε η ίδια.
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση του κοινού, μίλησε και για την εμπειρία τού να εργάζεσαι ως επαγγελματίας ηθοποιός δίπλα σε καθημερινούς, απλούς ανθρώπους. «Ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα, ως ηθοποιό, ως γυναίκα και ως άνθρωπο. Με βοήθησε να εξελιχθώ. Έμαθα τόσα πολλά από αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν τόσο επικοινωνιακοί και συνεργάσιμοι όταν κάναμε μαζί τα γυρίσματα. Είναι ανοιχτοί άνθρωποι με μεγάλες καρδιές που μοιράζονται ελεύθερα αυτά που σκέφτονται και νιώθουν. Μοιράστηκαν την ιστορία της ζωής τους μαζί μας με τόση γενναιοδωρία. Δεν σας κρύβω ότι έκλαιγα στη θέση μου όσο παρακολουθούσα την ταινία. Είναι, άλλωστε, και η πρώτη φορά που την είδα σε μεγάλη οθόνη, σε κινηματογραφική αίθουσα».
Στη συνέχεια, το κοινό ρώτησε τη σκηνοθέτιδα για το πώς διαχειρίστηκε τις επώδυνες στιγμές που έζησε η Αντόνια Σίνγκλα. «Ήταν σημαντικό για εμάς να σεβαστούμε ότι η Αντόνια δεν ήθελε να θυμηθεί τις επώδυνες στιγμές της ζωής της», εξήγησε η Παλόμα Θαπάτα. Σε ερώτηση για τον τρόπο προσέγγισης της Αντόνια, για το κατά πόσο η ίδια ήταν πρόθυμη εξαρχής να συμμετάσχει στην ταινία, αλλά και για το αν παραμένει ακόμη άγνωστη στους χορευτικούς κύκλους του φλαμένκο, η Παλόμα Θαπάτα απάντησε σχετικά: «Το φιλμ είναι στην ουσία η ιστορία της ανακάλυψης και της αναζήτησης της La Singla. Δείχνει στην ουσία τη δική μου έρευνα. Την Αντόνια τη βρήκαμε πριν τα γυρίσματα. Δεν ήθελε αρχικά να συμμετάσχει στην ταινία, αλλά συναντηθήκαμε δύο-τρεις φορές, της εξηγήσαμε το πρότζεκτ και τελικά συμφώνησε. Παραμένει ακόμα άγνωστη στους κύκλους του φλαμένκο».
Αμέσως μετά, η Παλόμα Θαπάτα μίλησε για τη διασύνδεση φλαμένκο και τζαζ στην ταινία: «Η ιστορία της σύνδεσης είναι ιδιαίτερη. Όλα ξεκίνησαν από ανθρώπους στη Γερμανία που αγαπούσαν την τζαζ και εντόπισαν κοινά στοιχεία μεταξύ του φλαμένκο και της τζαζ, όπως ότι αμφότερες οι μουσικές αποτελούν μια μορφή αυτοσχεδιασμού, εκφράζοντας την επιθυμία για ελευθερία. Η ζωή της Αντόνια ήταν πολύ δύσκολη με τον πατέρα της, ήταν πολύ απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Επομένως, η επαφή της με τη τζαζ μουσική ήταν ιδιαιτέρως σημαντική για την ίδια». Τέλος, το κοινό αναρωτήθηκε αν έχουν γυριστεί κι άλλες ταινίες για την Αντόνια. «Υπάρχει μια υπέροχη γερμανική ταινία του 1964, μια μίξη ταινίας τεκμηρίωσης και φαντασίας. Πραγματεύεται κυρίως την προσπάθεια της Αντόνια να ανακτήσει την ακοή της», δήλωσε η Παλόμα Θαπάτα, κλείνοντας τη βραδιά.
