24o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ // 10-20/3/2022
Η καθολικά προσβάσιμη προβολή του 24ου ΦΝΘ
Το ντοκιμαντέρ Ο Μανάβης (2013) του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου προβλήθηκε με όρους καθολικής προσβασιμότητας το Σάββατο 12 Μαρτίου, στον κινηματογράφο Ολύμπιον, στην πρώτη καθολικά προσβάσιμη φυσική προβολή στην ιστορία του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (μετά την περσινή διαδικτυακή προβολή του ντοκιμαντέρ Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες). Η ταινία προβλήθηκε με ακουστική περιγραφή [AD: Audio Description] για τυφλούς και άτομα με προβλήματα όρασης, καθώς και με υπότιτλους για Κ/κωφούς και βαρήκοους [SDH: Subtitles for the Deaf or Hard of Hearing].
Σε συνεργασία με το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ), η καθολικά προσβάσιμη προβολή του φετινού Φεστιβάλ ήταν διαθέσιμη σε Μπράιγ, ενώ ένα από τα σποτ του Φεστιβάλ διαθέτει και ακουστική περιγραφή. Η συγκεκριμένη προβολή, όπως και όλες οι καθολικά προσβάσιμες προβολές τόσο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου όσο και στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Alpha Bank, τον χορηγό προσβασιμότητας του Φεστιβάλ.
Πριν την έναρξη της προβολής, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης, καλωσόρισε το κοινό, ενώ ευχαρίστησε την Alpha Bank, τον χορηγό προσβασιμότητας του Φεστιβάλ, αλλά και τον Δημήτρη Κουτσιαμπασάκο. Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε ο σκηνοθέτης, ο οποίος ευχαρίστησε το Φεστιβάλ για την προβολή της ταινίας του με όρους καθολικής προσβασιμότητας. «Χαίρομαι πάρα πολύ που βλέπω τόσο κόσμο, με τιμά πραγματικά πάρα πολύ η παρουσία σας εδώ σήμερα. Ο μανάβης, τόσα χρόνια μετά, συνεχίζει το δρομολόγιό του. Επιμένει να επισκέπτεται περιοχές, συνεχίζει να αναπτύσσει ανθρώπινες σχέσεις και επιτελεί ρόλο μεγαλύτερο από εκείνον του μανάβη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, σε αυτόν τον κόσμο που γίνεται ολοένα πιο ζοφερός», συμπλήρωσε.
Μετά την προβολή της ταινίας ακολούθησε q&a με τον σκηνοθέτη. O Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος πήρε τον λόγο αρχικά και διηγήθηκε ιστορίες από τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ: «Είχα πάρα πολύ καιρό να δω την ταινία. Δυστυχώς, κάποιοι από τους πρωταγωνιστές έφυγαν από τη ζωή στο μεσοδιάστημα. Το ντοκιμαντέρ ως είδος δεν έχει σενάριο, όπως μια ταινία μυθοπλασίας. Ωστόσο, ήθελα να ακολουθήσω το πρόγραμμα του κεντρικού ήρωα στις τέσσερις εποχές του χρόνου. Τα γυρίσματα κράτησαν πολύ καιρό, πάνω από έναν χρόνο. Οι άνθρωποι ήταν άνετοι μαζί μου γιατί έχω καταγωγή από εκείνα τα μέρη, οπότε ανοίχτηκαν στην κάμερα», ανέφερε σχετικά.
Έπειτα, δήλωσε πως το πνεύμα της κοινότητας επιβιώνει και στα αστικά κέντρα, ακόμη και για τους ανθρώπους που εγκατέλειψαν το χωριό τους: «Επιστρέφαμε από τα γυρίσματα, έχοντας πάρει κουράγιο και δύναμη από εκείνα τα μέρη και εκείνους τους ανθρώπους. Δυστυχώς, κάποια από τα χωριά του ντοκιμαντέρ ερήμωσαν. Οι άνθρωποι από το Παχτούρι ζουν πλέον όλοι στην Αθήνα, σε μια συγκεκριμένη γειτονιά στην Ηλιούπολη. Έχουν ονομάσει τους δρόμους με ονόματα από το χωριό τους και μαζεύονται όλοι σε ένα συγκεκριμένο καφενείο, όπου λένε ιστορίες από το χωριό».
Τέλος, ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος διηγήθηκε μια αστεία ιστορία από το τέλος των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ, όταν είχε έρθει η ώρα να προβάλει την ταινία στην πλατεία του Μεσοχωρίου: «Ήταν Δεκαπενταύγουστος στο Μεσοχώρι και η πλατεία είχε γεμίσει. Είχα πάρα πολύ άγχος. Μετά το τέλος της προβολής, έδωσα τον λόγο στο κοινό. Μια γιαγιά σηκώθηκε και μου είπε ότι είμαι κακός σκηνοθέτης, γιατί την έκοψα στο μοντάζ. Αφού της εξήγησα ότι αναγκαστικά κόπηκαν πολλά πλάνα από πολλούς ανθρώπους, εκείνη μου είπε: «Εκτός από κακός σκηνοθέτης, είσαι και βλάκας, με τόσα πλάνα δεν έπρεπε να κάνεις ντοκιμαντέρ, σίριαλ έπρεπε να κάνεις». Τέλος, ευχαρίστησε το κοινό, το Φεστιβάλ και ιδιαίτερα τους φοιτητές της Σχολής Κινηματογράφου του ΑΠΘ, που τον στήριξαν με την παρουσία τους στο Ολύμπιον.
Λίγα λόγια για την ταινία:
Ο μανάβης
Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
Ελλάδα, 2013, 82'
Ο πλανόδιος μανάβης Νίκος Αναστασίου, μαζί με τη γυναίκα του, τη Σοφία, κάνουν το ίδιο δρομολόγιο από τη δεκαετία του 1980. Μία φορά την εβδομάδα, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου και με αφετηρία τα Τρίκαλα, επισκέπτονται τα εγκαταλειμμένα χωριά της νοτιοδυτικής Πίνδου, καλύπτοντας μια διαδρομή 75 χιλιομέτρων. Τα τελευταία χρόνια, τούς βοηθάνε και τα δυο τους παιδιά, ο Κώστας και ο Θύμιος. Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί το ταξίδι τους στις τέσσερις εποχές του χρόνου, το οποίο μεταμορφώνεται σταδιακά σε ένα συναρπαστικό όσο και συγκινητικό οδοιπορικό σε μια άγνωστη πλευρά της Ελλάδας.
Χορηγός προσβασιμότητας:
Με την υποστήριξη:
