62ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ||
4-14/11/2021
Carte Blanche στον Γιάννη Χαλκιαδάκη: προβολή της ταινίας Ο γυρισμός του αγαπημένου του Αλέν Ρενέ
Την Τετάρτη 10 Νοεμβρίου, στον κινηματογράφο Μακεδονικόν, πραγματοποιήθηκε η προβολή της ταινίας Ο γυρισμός του αγαπημένου του Αλέν Ρενέ, στο πλαίσιο της carte blanche που παραχώρησε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στον πολυβραβευμένο μοντέρ Γιάννη Χαλκιαδάκη. Η προβολή της ταινίας εντάσσεται στο μεγάλο αφιέρωμα στο μοντάζ, με τίτλο «Κόψε κάτι: Το μοντάζ και τα μυστικά του», που φιλοξενεί το 62ο ΦΚΘ.
Πριν την έναρξη της ταινίας ο κ. Χαλκιαδάκης ανέλυσε τους λόγους που τον γοήτευσε η συγκεκριμένη ταινία του Αλέν Ρενέ και ευχαρίστησε τόσο το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης όσο και το κοινό που βρέθηκε στην προβολή. «Ευχαριστώ πολύ που είστε μαζί μας σήμερα, ευχαριστώ το Φεστιβάλ για αυτή την προσπάθεια να αναδείξει το μοντάζ, καθώς, όπως είπα και το πρωί στο masterclass, είναι μια τέχνη που δεν προβάλλεται συχνά», ανέφερε στον χαιρετισμό του, λίγο πριν περάσει στον σχολιασμό της ταινίας.
«Είναι μία από τις παραγνωρισμένες ταινίες του Ρενέ, οι ταινίες του οποίου ήταν σαν να με προσκάλεσαν στο σινεμά. Βλέποντας το Πέρσι στο Μάριενμπαντ και κυρίως το Χιροσίμα, Αγάπη μου, είδα ένα άλλο σινεμά, που δεν είχα διανοηθεί ότι υπάρχει. Ένα σινεμά που φανερώνει ότι κάποιος έχει σκεφτεί πολύ πριν κάνει την ταινία, δεν είναι απλώς μια ιστορία που θέλει να αφηγηθεί. Είναι κάτι πιο περίπλοκο που τον απασχολεί. Τη συγκεκριμένη ταινία την ανακάλυψα πιο μετά», πρόσθεσε.
«Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Ρενέ ξεκίνησε ως μοντέρ, με αποτέλεσμα το στοιχείο του μοντάζ στην ταινία να είναι πολύ φανερό. Είναι μια ταινία που πραγματεύεται έντονα την έννοια του χρόνου και έρχεται σε συνέχεια του Χιροσίμα, Αγάπη μου. Εκεί, ο Ρενέ ρίχνει το βλέμμα του στο τραύμα του πυρηνικού ολέθρου, ενώ εδώ πραγματεύεται και πάλι την έννοια της μνήμης, και πάλι ως τραύμα, αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο. Σε αυτή την ταινία αποφεύγει το flashback, δεν θα δούμε δηλαδή ποτέ στιγμιότυπα του παρελθόντος, παρότι η μνήμη είναι παρούσα στην ταινία. Η ταινία είναι δύσκολη, σας προετοιμάζω, είναι αποσπασματική, μοιάζει να έχει κάτι πολύ κρυπτικό στην κατασκευή της. Εγώ τη βρίσκω συναρπαστική στη σύλληψή της και στον τρόπο που ενσωματώνει το μοντάζ, γιατί το μοντάζ εδώ δεν έχει μόνο αφηγηματικό ρόλο, είναι σαν ένας οργανισμός που θυμάται και ο ίδιος. Το σύμπαν της ταινίας παλεύει με την έννοια της μνήμης και του τραύματος. Από τη μία παλεύει να θυμηθεί, από την άλλη παλεύει για να ξεχάσει ή και να διασκεδάσει τα γεγονότα με έναν τρόπο βολικό, όπως κάνουμε όταν ανακαλούμε το παρελθόν. Ό,τι δεν μας βολεύει, το θάβουμε στο παρελθόν και επικεντρωνόμαστε στο παρόν. Η ταινία αφηγείται την ιστορία της μέσα από ένα πρίσμα δικαιοσύνης. Μια ρήση του Ντεριντά ταιριάζει γάντι στην ταινία: «Η δικαιοσύνη πρέπει να αντισταθεί στο τελεσίδικο του πένθους». Δηλαδή, αν θρηνήσεις κάτι το αφήνεις στο παρελθόν. Η ταινία μάς λέει ότι το παρελθόν είναι πάντα παρόν, είναι αυτό που συνεχώς επανέρχεται για να αποδοθεί η δικαιοσύνη τελικά», σημείωσε ο κ. Χαλκιαδάκης, ολοκληρώνοντας την ανάλυσή του.
