62ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ||
4-14/11/2021
Carte Blanche Πάνος Βουτσαράς: προβολή της ταινίας Άγρια συμμορία του Σαμ Πέκινπα
Τη Δευτέρα 8 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, πραγματοποιήθηκε προβολή της ταινίας Άγρια συμμορία του Σαμ Πέκινπα, που επέλεξε ο Πάνος Βουτσαράς στο πλαίσιο της carte blanche που παραχωρεί το 62ο ΦΚΘ στους καλεσμένους του μεγάλου αφιερώματος στο μοντάζ, «Κόψε κάτι: Το μοντάζ και τα μυστικά του». Οι εννέα κορυφαίοι μοντέρ από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, που θα παραδώσουν σεμινάρια και masterclasses στο πλαίσιο της φετινής διοργάνωσης, επέλεξαν ο καθένας από μία ταινία που θεωρούν εμβληματική για την τέχνη του μοντάζ ή που έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την καριέρα τους.
Ο Πάνος Βουτσαράς, μεταξύ των εκλεκτών προσκεκλημένων του αφιερώματος, μίλησε πριν την προβολή της ταινίας και σημείωσε τα εξής: «Η Άγρια συμμορία εδραιώνει το πόσο σημαντική είναι η διαδικασία του μοντάζ και του post production στο Χόλιγουντ. Το σημαντικό στην ταινία αυτή ήταν πως γυρίστηκε με 6 διαφορετικές κάμερες, με διαφορετικά καρέ, τόσο slow motion όσο και accéléré». Πολύ σημαντική ήταν επίσης, όπως ανέφερε ο Πάνος Βουτσαράς, η συνεργασία του Πέκινπα με τον άβγαλτο -τότε- Λου Λομπάρντο, τον μοντέρ της ταινίας, ο οποίος δεν είχε προηγούμενη εμπειρία στον κινηματογράφο και ήταν γνωστός μόνο από την τηλεόραση. «Μετά το πέρας των γυρισμάτων, ο Πέκινπα και ο Λομπάρντο έμειναν άλλους έξι μήνες στο Μεξικό για να ολοκληρώσουν το μοντάζ της ταινίας. Ο Λομπάρντο τού έδειξε ένα επεισόδιο από ένα σίριαλ που είχε κάνει, όπου χρησιμοποίησε γρήγορα και αργά πλάνα σε διαδοχή, για να δημιουργήσει ένταση», δήλωσε χαρακτηριστικά.
«Το σημαντικότερο ήταν πως διαφορετικές τεχνικές λήψης χρησιμοποιήθηκαν και αξιοποιήθηκαν πρώτη φορά στη διαδικασία του post-production και στο μοντάζ. Το αρχικό υλικό αποτελούταν από 3.650 πλάνα, γεγονός που καθιστά την Άγρια συμμορία την ταινία με τα περισσότερα cut στην ιστορία του σινεμά, την ημερομηνία της κυκλοφορίας της», ανέφερε χαρακτηριστικά. «Την είδα πρώτη φορά κάπου μέσα στη δεκαετία του 80’», συνέχισε, «και αυτό που τη διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες ταινίες είναι η απουσία ενός και μόνο ήρωα. Αντιθέτως, υπάρχει μια ομάδα ηλικιωμένων παρανόμων, οι οποίοι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις επερχόμενες αλλαγές, που δρομολογούν τόσο η Μεξικανική Επανάσταση όσο και ταυτόχρονη Βιομηχανική Επανάσταση. Η μόνη γνώση των παρανόμων του 1913, τότε που η αμερικανική Δύση βίωνε έναν αργόσυρτο θάνατο, ήταν ο νόμος των όπλων. Μία ακόμη ενδιαφέρουσα τεχνική, είναι η επιτάχυνση του μοντάζ στις σκηνές μάχης, όπου βλέπουμε τρεις διακριτές φάσεις: την προετοιμασία, τη μάχη και τον απόηχο. Η βασική επιθυμία του Πέκινπα ήταν να νιώσει ο θεατής πως τον πυροβολούν, να βιώσει το χάος της βίας», κατέληξε, ολοκληρώνοντας την παρουσίασή του.
