ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ
SHOULD I REALLY DO IT – THE SOLITARY LIFE OF CRANES – ON THE WAY TO SCHOOL – HUXLEY ON HUXLEY - ANTOINE
Συνέντευξη τύπου έδωσαν τη Δευτέρα 16 Μαρτίου το μεσημέρι οι σκηνοθέτες Ismail Nemci (Should I really do it), Eva Weber (The solitary life of cranes), Ozgur Dogan (On the way to school), Mary Ann Braubach (Huxley on Huxley) και Laura Bari (Antoine).
Το φιλμ On the way to school αφηγείται τις περιπέτειες ενός νεαρού Τούρκου δασκάλου που διορίστηκε σε ένα απομακρυσμένο παραδοσιακό κουρδικό χωριό στο οποίο οι γονείς και οι μικροί μαθητές δεν μιλούν την τουρκική γλώσσα. «Προβλήματα επικοινωνίας δεν αντιμετώπισε μόνο ο δάσκαλος, αλλά και εμείς κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Εγώ είμαι Κούρδος, αλλά οι χωρικοί μιλούσαν διαφορετική διάλεκτο. Τα γυρίσματα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα στην αρχή, καθώς τα παιδιά δεν ήταν εξοικειωμένα με την κάμερα. Όταν όμως συνήθισαν την παρουσία μας, αγνόησαν το φακό και αφέθηκαν ελεύθερα», σημείωσε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης Ozgur Dogan. Σχολιάζοντας τη θέση του δασκάλου απέναντι στο φλέγον εθνικό ζήτημα του κουρδικού, ο Ο. Dogan τόνισε: «Ο δάσκαλος δεν έδωσε έμφαση στα εθνικά ζητήματα, αλλά στην αποστολή του, να διδάξει τα παιδιά ανεξαρτήτως από που κατάγονται. Δυστυχώς στο πανεπιστήμιο δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για μια τόσο ιδιαίτερη θέση. Έπεσε στα βαθιά, αλλά πιστεύω ότι τώρα είναι πιο ώριμος και έμπειρος. Άλλωστε θα μείνει στο συγκεκριμένο χωριό για τα επόμενα δύο χρόνια μέχρι να πάρει μετάθεση».
Μετά το City of cranes (που προβλήθηκε στο περυσινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης) η Eva Weber επιστρέφει στο ίδιο θέμα με το The solitary life of cranes. Η ταινία της, ένα οπτικό ποίημα και ταυτόχρονα η συμφωνία μιας μεγαλούπολης, εξερευνά την αόρατη ζωή της πόλης, τα σχήματα και τα κρυμμένα μυστικά της όπως τα βλέπουν οι χειριστές των γερανών που εργάζονται ψηλά, πάνω απ’ τους δρόμους της.
«Η θέα της πόλης από ψηλά είναι συναρπαστική. Σε μια δουλειά όμως εξαιρετικά μοναχική, η μόνη ανθρώπινη επαφή είναι η αθέλητη «ηδονοβλεπτική» παρατήρηση των ανθρώπων που ζουν στα διπλανά κτίρια. Είναι δύσκολο να το αποφύγουν, αφού ζουν πραγματικά δίπλα τους. Είναι γεγονός ότι δεν σκεφτόμαστε καν ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί πάνω, οι οποίοι χειρίζονται αυτά τα μηχανήματα. Μόνο τα παιδιά τους προσέχουν και τους χαιρετούν».
Στο ντοκιμαντέρ Huxley on Huxley η σκηνοθέτιδα Mary Ann Braubach συνομιλεί με τη Laura Huxley, τη γυναίκα του διάσημου συγγραφέα και οραματιστή του 20ου αιώνα Aldous Huxley ξεδιπλώνοντας άγνωστες πτυχές της κοινής τους ζωής, αλλά και του κύκλου ανθρώπων που τους περιέβαλε. «Η συνεργασία μας με τη Laura Huxley ήταν πολύ καλή. Στην αρχή ήταν επιφυλακτική, ενώ αργότερα έβγαλε το προσωπείο που ήταν αναγκασμένη να φορά ως χήρα του Huxley και μας ανοίχτηκε. Ήταν 89 ετών όταν αρχίσαμε τα γυρίσματα και τελειώσαμε λίγους μήνες πριν αποβιώσει», σχολίασε χαρακτηριστικά η σκηνοθέτιδα. Μιλώντας για την επαφή της Huxley με τους τους κύκλους του Χόλιγουντ η Mary Ann Braubach σημείωσε: «Όσο ζούσε ο Aldous Huxley είχαν πολλές επαφές και γνωριμίες με διάσημους ηθοποιούς και σκηνοθέτες όπως ο Τζορτζ Κιούκορ. Η Laura ήταν μέρος της “σκηνής” του Χόλιγουντ στα επτά χρόνια που έζησε με τον Aldous Huxley, ενώ όσο γερνούσε καταλάβαινε ότι ο κόσμος αυτός δεν της ταίριαζε μέχρι που απομακρύνθηκε τελείως».
Η Πέτρα στην ταινία Should I really do it ζει μια έντονη και «τρελή» ζωή ως παράνομη γερμανίδα μετανάστρια στην Κωνσταντινούπολη. Όταν όμως αρρωσταίνει η δίδυμη αδερφή της, η ζωή της αλλάζει δια παντός. Όταν ο Ismail Nemci άρχισε να κινηματογραφεί την Πέτρα, επιθυμία του ήταν να σκιαγραφήσει το πορτρέτο μιας νεαρής γυναίκας που παρά τις δυσκολίες παραμονής στη χώρα, ζούσε έντονα τη ζωή της. Όμως η ίδια η ζωή τον ξεπέρασε. «Γνώριζα την Πέτρα πριν κάνουμε την ταινία και ήξερα ότι ήταν “διάσημη”. Πήγαινε σε πάρτι, έβγαζε χρήματα κουρεύοντας κόσμο στο σπίτι της και η πρόθεση μου στην αρχή ήταν να κάνω μια ανάλαφρη και διασκεδαστική ταινία», είπε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης Ismail Nemci. Μιλώντας για τα δραματικά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και άλλαξαν τη ζωή της Πέτρα, ο Ismail Nemci αποκάλυψε ότι σκέφτηκε πολλές φορές να μην ολοκληρώσει την ταινία και πρόσθεσε: «Η Πέτρα ήθελε να τελειώσουμε την ταινία και αποφάσισα να επικεντρωθώ στη σημερινή της ζωή στο Βερολίνο. Μετά τον θάνατο της δίδυμης αδερφής της, έμαθε και η ίδια ότι πάσχει από καρκίνο. Αυτή η τόσο δραματική αλλαγή στη ζωή της, την ωρίμασε, την ίδια στιγμή όμως την έκανε πιο σκληρή. Η ταινία κινείται σε πολλά επίπεδα, ενώ αφήνω αρκετά πράγματα ανεξήγητα για να βγάλει ο θεατής τα συμπεράσματα του».
Ένα πεντάχρονο δραστήριο παιδί, ο Antoine, ενέπνευσε τη σκηνοθέτιδα και δασκάλα Laura Bari να δημιουργήσει ένα αισιόδοξο φιλμ γύρω από τη ζωή. Ο τυφλός Antoine τρέχει, οδηγεί, παίρνει αποφάσεις και παρουσιάζει ραδιοφωνικές εκπομπές. «Νομίζω πως θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε τον τρόπο με τον οποίο ένα μικρό τυφλό παιδί χτίζει και χρησιμοποιεί τη φαντασία του. Γι’ αυτό και του πρότεινα να παίξουμε ένα παιχνίδι και για λίγο να γίνει κάποιος άλλος, ένας ντετέκτιβ για να λύσει μια υπόθεση εξαφάνισης», τόνισε η Laura Bari. Μιλώντας για τον γενικότερο ρόλο του Antoine μέσα στην ταινία η σκηνοθέτιδα σημείωσε: «Ο Antoine επειδή είναι τυφλός χρησιμοποιεί τους ήχους που ακούει για να “χτίσει” το περιβάλλον γύρω του. Μ’ αυτόν τον τρόπο και τη βοήθεια ενός μικροσκοπικού μικροφώνου συνυπογράφει και το σάουντρακ της ταινίας».
