ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ 18/11
Το τρίτο στη σειρά Κουβεντιάζοντας, το καθημερινό ραντεβού του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης μεταξύ σκηνοθετών, επαγγελματιών του χώρου και κοινού, πραγματοποιήθηκε στο Αντλιοστάσιο, την Τρίτη 18 Νοεμβρίου.
Παρόντες στη συζήτηση ήταν: ο σκηνοθέτης Κωστής Μπασογιάννης (Unitas, DigitalWave), η ηθοποιός Άρτα Ντομπρόσι (Η σιωπή της Λόρνα, Αφιέρωμα στους αδελφούς Νταρντέν), οι σκηνοθέτες Πάολο Βιγιαλούνα και Έλεν Ράμος (Ο τρόφιμος, Διεθνές Διαγωνιστικό), η Υπεύθυνη Αγορών και συμπαραγωγών της IFC Films Λίζι Νάστρο και ο σκηνοθέτης Ουιγκάρ Ασάν (Καβούκι, Ματιές στα Βαλκάνια).
«Σπουδάζουμε πολλά πράγματα στη ζωή μας, στο πανεπιστήμιο ή έξω απ’ αυτό», σημείωσε ο Κωστής Μπασογιάννης, ο οποίος εκτός από σκηνοθέτης ασκεί το επάγγελμα του οδοντίατρου. «Στο πανεπιστήμιο σπούδασα τέχνη και βιομηχανικό σχέδιο, αλλά δεν τα χρησιμοποίησα ποτέ για να βγάλω λεφτά. Οι υπόλοιπες σπουδές μας - στην αγορά, το δρόμο, τη νύχτα, τα ταξίδια μας - αυτές είναι οι σημαντικές σπουδές ενός ανθρώπου. Ποτέ δε λέω ότι είμαι οδοντίατρος ή σκηνοθέτης, μου αρέσει απλά να πειραματίζομαι με ό,τι υλικό έχω στη διάθεσή μου. Η επαγγελματική ταμπέλα δεν είναι το Α και το Ω στη ζωή».
«Η δική μου ιστορία δεν είναι πολύ συναρπαστική», είπε παίρνοντας το λόγο η Λίζι Νάστρο. «Τέλειωσα το κολέγιο κι επειδή έβλεπα πολλές ταινίες, ήξερα ότι ήθελα να εργαστώ στο χώρο του κινηματογράφου. Έπιασα δουλειά στην εταιρεία New Line Cinema στο τμήμα της διαφήμισης, αλλά προτιμούσα να ασχοληθώ με την αγορά και την παραγωγή. Μετά από δυο χρόνια, βρήκα τη δουλειά στην IFC (εταιρεία διανομής και παραγωγής ανεξάρτητων επί το πλείστον ταινιών) και ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί με ενδιέφερε το ανεξάρτητο σινεμά. Δυο βδομάδες μετά, μου ζήτησαν να μεταφέρω την πρώτη μου κόπια και κατέληξα στο Τορόντο να βλέπω ταινίες. Όταν με ρώτησαν “μπορείς να το κάνεις για περισσότερο καιρό;”, εγώ είπα ναι! Γενικά είμαι πολύ ευχαριστημένη που μπορώ να δουλεύω με τόσο ταλαντούχους σκηνοθέτες. Αυτό που είναι δύσκολο, είναι ότι υπάρχουν πολλά φιλμ τα οποία κανείς δεν παίρνει το ρίσκο να διανείμει, κάτι που είναι πραγματικά κρίμα. Τουλάχιστον εμείς προσπαθούμε να το αλλάξουμε και να αναλάβουμε ταινίες χωρίς ξεκάθαρη marketing ταμπέλα, από σκηνοθέτες από όλον τον κόσμο, προσφέροντάς τους ένα “σπίτι”».
«Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω αστροναύτης, αλλά ποτέ δε συνέβη!», ομολόγησε η Άρτα Ντομπρόσι. «Όταν ήμουν 17, έκανα μια περφόρμανς με μια ομάδα νέων. Κάναμε πρόβες όλη τη μέρα, κι εμένα δε μου έφτανε, μετά από 8 ώρες ήθελα κι άλλο. Οι φίλοι μου με έβριζαν γιατί φοβόντουσαν ότι o σκηνοθέτης θα τους βάλει εξαιτίας μου να δουλέψουν περισσότερο. Ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα! Ο αδελφός μου σπούδαζε κινηματογράφο, οπότε επηρεάστηκα κι απ’ αυτόν. Κατάγομαι από το Κόσοβο και ξέρω τι σημαίνει να είσαι κυριολεκτικά φυλακισμένος. Ζούσαμε δυο ζωές. Από τη μία ακούς τη μουσική που ακούν όλοι, βλέπεις MTV, τα Όσκαρ και όλα είναι μια χαρά και από την άλλη πρέπει να προσέχεις για τη ζωή σου, να μη σκοτωθείς. Ακόμα κι όταν ελευθερώνεσαι, ο φόβος παραμένει. Η Λόρνα είναι κι εκείνη σε μια φυλακή, αλλά είναι επιλογή της».
«Ο τρόφιμος είναι η πρώτη ταινία από τις Φιλιππίνες που συμμετέχει στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κι είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό», τόνισε ο Πάολο Βιγιαλούνα. «Είναι μια από τις λίγες art house παραγωγές της Μανίλα που γυρίστηκαν χωρίς να έχουν στόχο να βγάλουν λεφτά. Αλλά μετά έγινε εμπορική επιτυχία, κέρδισε τα περισσότερα βραβεία στη χώρα μας, κι εμείς είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα! Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη!»
«Έχουμε μια πολύ αυστηρή επιτροπή λογοκρισίας που αποτελείται από άτομα μεγάλης ηλικίας», εξήγησε η Έλεν Ράμος σχετικά με ερώτηση που αφορούσε στην απαγόρευση της ταινίας τους. «Υπάρχουν και πιο προοδευτικοί τύποι, αλλά εμάς μας έτυχαν οι μεγάλοι και συντηρητικοί. Δεν υπάρχουν βίαιες σκηνές, αλλά σκηνές που μπορεί να σε κάνουν να ανατριχιάσεις. Και γι’ αυτό μας έδωσαν το χαρακτηρισμό «ακατάλληλο», το οποίο σήμαινε ότι δε θα παιζόταν καθόλου η ταινία στη χώρα μας. Τελικά τους «κοροϊδέψαμε» κατά κάποιον τρόπο». «Υπήρχε ένα παράπονο από την επιτροπή», εξήγησε ο Πάολο Βιγιαλούνα, «ότι μια συγκεκριμένη σκηνή βιασμού παραήταν ρεαλιστική και ήθελαν να την αφαιρέσουμε. Αυτό που κάναμε λοιπόν, είναι πως για τη δεύτερη αξιολόγηση προσθέσαμε περισσότερες βίαιες σκηνές, τις οποίες και μας είπαν επίσης να κόψουμε. Αυτές όμως δεν συμπεριλαμβάνονταν στην πρωτότυπη εκδοχή, άρα όταν τις αφαιρέσαμε μείναμε με την αρχική ταινία. Ο τρόφιμος απαγορεύτηκε για μερικές μέρες και τελικά εγκρίθηκε η κανονική του εκδοχή!»
«Με ενδιαφέρει το βίντεο. Στο παρελθόν έκανα μικρού μήκους ταινίες κι έγραφα σενάρια, αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μου», σημείωσε ο Ουιγκάρ Ασάν. «Δουλεύω με πολύ χαμηλούς προϋπολογισμούς, η πρώτη μου ταινία κόστισε 2.000 ευρώ κι αυτή εδώ 4.000 ευρώ. Ο τίτλος της ταινίας μου είναι Καβούκι. Πιστεύω πως κάθε μέρα που περνάει γινόμαστε ολοένα και πιο μοναχικοί, πιο αποξενωμένοι ο ένας από τον άλλο. Ο καθένας μπορεί να το δει αυτό. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ο κόσμος ήταν όμορφος. Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη αίμα, γι’ αυτό και η μοναξιά είναι σε ένα βαθμό φυσιολογική. Το πρόβλημα είναι πως θα καταφέρουμε να βγούμε από το καβούκι μας».
