ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ 17/11
Στην αυτοκαταστροφική φύση του ανθρώπου και την πολιτική διάσταση του κινηματογράφου εστίασαν οι καλεσμένοι του Κουβεντιάζοντας, που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου, στο Αντλιοστάσιο.
Συμμετέχοντες ήταν η σκηνοθέτιδα του Αποχωρισμού (Διεθνές Διαγωνιστικό) Ναντίτα Ντας, ο σκηνοθέτης του Κυριακάτικου ψαρέματος (Διεθνές Διαγωνιστικό) Αντριάν Σιτάρου, ο σκηνοθέτης του Είσαι ο Μάρλον και ο Μπράντο μου (Ματιές στα Βαλκάνια) Χουσεγίν Καράμπεϊ και ο σκηνοθέτης του Οι αιτίες των πραγμάτων (DigitalWave) Γιώργος Σερβετάς.
«Ήθελα να αλλάξω τα κλισέ που έχουμε συνηθίσει στις ταινίες», παραδέχτηκε ο Χουσεγίν Καράμπεϊ. «Συνήθως, οι χαρακτήρες πηγαίνουν από την Ανατολή στη Δύση για να γίνουν ευτυχισμένοι, ενώ στην ταινία μου μια κοπέλα από τη Δύση ταξιδεύει στην Ανατολή για να βρει την ευτυχία. Επίσης, στις ιστορίες αγάπης, ο άντρας είναι εκείνος που κυνηγά την κοπέλα, αλλά στην ταινία μου γίνεται το αντίθετο. Ήθελα επίσης να δείξω τι σημαίνει πόλεμος χωρίς να δείξω σκηνές μάχης. Αυτό που προσπάθησα ήταν να κάνω ερωτήσεις, όχι να δώσω απαντήσεις», συνέχισε ο σκηνοθέτης. «Δε με ενδιαφέρει ο τρόπος που αντιδρούμε όταν βρισκόμαστε μπλεγμένοι σε άσχημες περιστάσεις, αυτό που με νοιάζει είναι γιατί υπάρχουν αυτές οι συνθήκες. Έχω ασχοληθεί με τα ανθρώπινα δικαιώματα κι έχω γυρίσει και ντοκιμαντέρ πάνω στο θέμα. Η ζωή είναι πολιτική από μόνη της, δεν επιλέγω εγώ να είμαι πολιτικός σκηνοθέτης. Για παράδειγμα, είχα κάνει μια ταινία για μια μητέρα που ψάχνει το γιο της, μια ιστορία που μπορεί να συμβεί σε όλο τον κόσμο. Αλλά στη χώρα μου, ο γιος εξαφανίστηκε λόγω πολιτικής διαφθοράς, οπότε αυτόματα η γυναίκα ανέλαβε πολιτικό “ρόλο”. Με είχαν ρωτήσει κάποτε γιατί κάνω πολιτικές ταινίες, αντί να γυρίσω μια ερωτική ιστορία. Και τους είχα πει ότι ακόμα κι ερωτική ιστορία να κάνω, λόγω συνθηκών, πάλι πολιτική θα είναι!»
«Κάθε φορά που προσπαθώ να μιλήσω για την ταινία μου γίνεται ολοένα και πιο πολύπλοκο», σημείωσε ο Γιώργος Σερβετάς. «Η ταινία μου μιλά για το ανέφικτο μιας ερωτικής σχέσης λόγω της επαγγελματικής εργασίας. Όλοι οι χαρακτήρες στην ταινία υποβάλλονται στο πρώτο σοκ του να πρέπει να ορίσουν τους εαυτούς τους βάσει της δουλειάς τους. Κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της αξιοπρέπειάς τους. Δεν ξέρω όμως αν ο άνθρωπος είναι καταστροφικός. Βασικά πιστεύω ότι κάθε είδους καταστροφή συνοδεύεται και από κάποια δημιουργία. Πιστεύω πάντως πως η πολιτική βρίσκεται στο επίκεντρο της ζωής μας. Ακόμα και τον Μπέργκμαν θεωρώ πολιτικό σκηνοθέτη. Και ουσιαστικά, δυο εκδοχές πιστεύω ότι υπάρχουν στον κινηματογράφο: Είτε υπάρχουν πολιτικές είτε ουτοπικές ταινίες, που δείχνουν μια τέλεια εκδοχή του κόσμου».
«Ο Αποχωρισμός λαμβάνει χώρα ένα μήνα μετά τις αναταραχές στο Γκουτζαράτ, γι’ αυτό και δε βλέπεις τον “πόλεμο”», προσέθεσε η Ναντίτα Ντας. «Δείχνει εκείνο που απομένει και αιωρείται όταν τελειώνει η εμφανής βία. Όλοι έχουν τη σκοτεινή τους πλευρά, την αρνητική πλευρά. Για παράδειγμα τη χρονιά της σφαγής το 2002, πολλοί γείτονες που γνωρίζονταν χρόνια μεταξύ τους, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι κάποιος που ήξεραν τόσο καλά ήταν ικανός να φερθεί βίαια, ή να σκοτώσει ακόμα κάποιον. Γι’ αυτό και είναι τόσο ενδιαφέρον θέμα το ανθρώπινο μυαλό, και γι’ αυτό έχουν γίνει τόσες ταινίες κι έχουν γραφτεί τόσα βιβλία, είναι τόσο πολύπλοκο. Αυτή είναι η πραγματικότητά μας κι όταν αντιδράς σ’ αυτήν γίνεσαι αναπόφευκτα πολιτικός. Για μένα ο Αποχωρισμός είναι ταυτόχρονα και προσωπική και πολιτική ταινία. Είναι μια οικεία ταινία για ανθρώπινες σχέσεις, αλλά το φόντο είναι πολιτικό. Δεν υπάρχει λόγος να το επιβάλλεις στην ταινία, γιατί θα γίνει διδακτική, αλλά ούτε και να το αγνοήσεις γιατί δεν μπορεί να εξελιχθεί η ιστορία στο κενό».
«Το Κυριακάτικο ψάρεμα δεν είναι μια ερωτική ιστορία, αλλά μια ταινία για το τι είναι ο έρωτας», επεσήμανε ο Αντριάν Σιτάρου. «Αυτό που ανακάλυψα κατά τα γυρίσματα ήταν πως ο άνθρωπος είναι το πιο αυτοκαταστροφικό είδος, όχι απλά επειδή καπνίζουμε ή δεν προσέχουμε τι τρώμε, αλλά επειδή διαλύουμε εμείς οι ίδιοι τις σχέσεις μας. Το βλέπω διαρκώς γύρω μου, στην οικογένεια και τους φίλους μου. Καμία σχέση δε λειτουργεί, και φταίμε εμείς γι’ αυτό, όχι κάποιος εξωτερικός παράγοντας. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά προσπαθώ να το ανακαλύψω με τις ταινίες μου. Δε με ενδιέφερε η πολιτική στις ταινίες μου, αλλά μπορώ να καταλάβω τις προεκτάσεις και τις επιρροές που έχει η πολιτική στη συμπεριφορά μας».
