10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης –
Εικόνες του 21ου Αιώνα
7-16 Μαρτίου 2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟY
ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ 15 /3
Στο τελευταίο Κουβεντιάζοντας του 10ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που έγινε το Σάββατο 15 Μαρτίου στην αίθουσα Excelsior του Electra Palace συμμετείχαν σκηνοθέτες από 7 διαφορετικές χώρες και συγκεκριμένα οι Andres Rubio (Campillo yes I do) από την Ισπανία, Annamaria Gallone (Love and sex in China) από την Ιταλία, Tanaz Eshagian (Be like others) από τον Καναδά, Gwen Haworth (She’s a boy I knew) από τον Καναδά, Adela Peeva (Divorce Albanian style) από τη Βουλγαρία, Βουβούλα Σκούρα (Etel Adnan: Εξόριστες λεξεις) από την Ελλάδα και ο Boo-hwan Koo (To find Tiger Kim) από την Κορέα.
Η Gwen Haworth του She’s a boy I knew γύρισε μια αυτοβιογραφική ταινία που καταγράφει τη μεταμόρφωσή της από άντρα σε γυναίκα και επικεντρώνεται στις διαπροσωπικές σχέσεις της οικογένειάς της, η οποία νιώθει ξαφνικά τους δεσμούς της να δυναμώνουν, καθώς ξεπερνά τις προκαταλήψεις της απέναντι στο φύλο και τη σεξουαλικότητα. «Οι άνθρωποι που κάνουν αλλαγή φύλου νιώθουν μεγάλη μοναξιά και ζουν για πολλά χρόνια μέσα στο φόβο και τη σιωπή» είπε η G. Haworth και συμπλήρωσε: «Θέλησα να κάνω αυτήν την ταινία για να παρακινήσω κι άλλους ανθρώπους να μιλήσουν για την προσωπική τους ιστορία και να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Στόχος μου είναι να διευκολύνω τις συζητήσεις γύρω από το θέμα της αλλαγής φύλου, κυρίως μέσα στους κύκλους των οικογενειών αυτών των ανθρώπων».
Ο Andres Rubio υποστήριξε πως με το Campillo yes, I do ήθελε να δείξει ότι οι νόμοι μιας πολιτείας οφείλουν να βοηθούν τους ανθρώπους να γίνονται περισσότερο ευτυχισμένοι. «Το Campillo, το χωριό δηλαδή της ταινίας μου, έχει γίνει το Las Vegas της Ισπανίας, προσελκύοντας πολλά ζευγάρια ομοφυλόφιλων από όλον τον κόσμο που επιθυμούν να παντρευτούν. Έχει εξελιχθεί σε ένα μοντέλο συνύπαρξης ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων» σημείωσε ο A. Rubio, συμπληρώνοντας πως αυτό που κατάλαβε από τη συγκεκριμένη ταινία ήταν πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν πιο εύκολα αν αφήσουμε τους ανθρώπους ελεύθερους να εκφράσουν τον πραγματικό τους εαυτό.
Η Tanaz Eshagian, σκηνοθέτις του Be like others έκανε, όπως είπε, αυτήν την ταινία για να μιλήσει για τους ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο της ιρανικής κοινωνίας. «Για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ μου πήγα στην κλινική που γίνονται οι αλλαγές φύλου και συνάντησα νέους ανθρώπους, κυρίως από αγροτικές περιοχές, οι οποίοι καταλήγουν να κάνουν αλλαγή φύλου γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή αν θέλουν να ζήσουν στη συγκεκριμένη κοινωνία», σχολίασε, μεταξύ άλλων, η T. Eshagian .
Η Annamaria Gallone του Love and sex in China είπε πως αυτό που τη γοητεύει στην Κίνα είναι πως πρόκειται για μια χώρα μεγάλων αντιθέσεων και επεσήμανε πως οι δυσκολίες που αντιμετώπισε στη διάρκεια των γυρισμάτων είχαν να κάνουν κυρίως με την πολύ διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία των ανθρώπων εκεί. «Δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ σχόλια και voice over, αλλά να αφήνω τις εικόνες να μιλάνε από μόνες τους», σχολίασε η σκηνοθέτις, μιλώντας για το ύφος των ταινιών της και κατέληξε σχετικά: «Πιστεύω ότι το φυσικό περιβάλλον και οι άνθρωποι κάθε περιοχής επηρεάζουν το αισθητικό αποτέλεσμα μιας ταινίας, γι’ αυτό επέλεξα και την Κίνα, που είναι μια χώρα που αλλάζει συνεχώς».
Η σκηνοθέτις Βουβούλα Σκούρα αναφέρθηκε στους λόγους που την οδήγησαν να κάνει την ταινία Etel Adnan: Εξόριστες λέξεις, λέγοντας ότι την «τράβηξε» κυρίως το ελεύθερο και ανοιχτόμυαλο πνεύμα της ηρωίδας της. Στη συνέχεια μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων γιατί όπως εξήγησε πολλά από αυτά πραγματοποιήθηκαν την περίοδο του πολέμου στο Λίβανο και τόνισε ότι «ήταν πολύ δύσκολο να μιλάμε για ποίηση, τη στιγμή που έξω γινόταν πόλεμος, ενώ πολλές ήταν οι φορές που δεν μας επέτρεπαν να τραβήξουμε video, παρά μόνο φωτογραφίες».
Ο Boo-hwan Koo (To find Tiger Kim) έκανε μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Τίγρη Κιμ, που όπως σημείωσε «ήταν ο άνθρωπος που ουσιαστικά δημιούργησε την οικογένειά μου, αφού πάντρεψε τους παππούδες μου. Πριν από 60 χρόνια δε, ήταν ο πιο σημαντικός άνθρωπος του στενού περιβάλλοντος του προέδρου της Κορέας. Του είχαν δώσει το ψευδώνυμο «ο Τίγρης Κιμ» λόγω της γενναιότητας που επέδειξε εκείνη την περίοδο», είπε και συνέχισε: «Ήμουν περήφανος για το γεγονός αυτό και έδειχνα τις τιμητικές διακρίσεις του στους φίλους μου. Όταν όμως μεγάλωσα, έμαθα την τρομερή του ιστορία και σοκαρίστηκα τόσο που αποφάσισα να ανακαλύψω την αλήθεια», ανέφερε ο Boo-hwan Koo. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ο ίδιος μέσα από αυτήν την ταινία ήταν ότι, όπως είπε «η ζωή είναι μια ειρωνεία».
Η Adela Peeva σκηνοθέτις της ταινίας Divorce Albanian style – που αποκαλύπτει την εμπειρία χιλιάδων οικογενειών που αναγκάστηκαν να χωρίσουν κάτω από την πίεση του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα - υπογράμμισε ότι προσπάθησε να κάνει την ταινία της όσο πιο απλή γινόταν, γιατί «η ιστορία ήταν τόσο καλή, που δεν χρειαζόταν να προσπαθήσω για κάτι παραπάνω». Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το τί θεωρεί πως αποκόμισε από την ταινία της, η A. Peeva απάντησε: «Αυτό που έμαθα είναι ότι ο άνθρωπος είναι πολύ δυνατό ον, κάτι που αποδεικνύουν και με το παραπάνω οι χαρακτήρες του ντοκιμαντέρ, οι οποίοι διατήρησαν την αξιοπρέπειά τους, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες». Παρατήρησε ότι οι ήρωές της δεν είχαν μίσος μέσα στην καρδιά τους. «Αυτό πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε τη στάση μας απέναντι στη ζωή».
