10ο ΦΝΘ: ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ 11/3

 

 

Στο Κουβεντιάζοντας της Τρίτης 11 Μαρτίου, που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Excelsior του ξενοδοχείου Electra Palace συμμετείχαν, οι προσκεκλημένοι του 10^ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, σκηνοθέτες Necati Sonmez (To make an example of), Krzysztof Kopczynnski (Stone Silence), Buthina Canaan Khoury (Maria’s Grotto), Mary-Ellen Davis (Territories), Sarah Singh (The sky below), Sibel Bilgin & Floor Kooij (Burhan Uygur: Passion of an artist), Pola Rapaport (Hair let the sun shine in), ο Σωτήρης Δανέζης, τιμώμενο πρόσωπο του Φεστιβάλ και η διανομέας Sirkka Moeller από την εταιρεία Deckert της Γερμανίας.

 

Η συζήτηση, η οποία ξεκίνησε με μια σύντομη εισαγωγή στις ταινίες των παρεβρισκόμενων δημιουργών, επικεντρώθηκε τελικά γύρω από τις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσει ένας ντοκιμαντερίστας σε ότι αφορά την χρηματοδότηση και τη διανομή των ταινιών του.

 

Η Sarah Singh, σκηνοθέτιδα της ταινίας The Sky Below, επιχείρησε να προβάλλει μια «σύγχρονη ματιά της Ινδίας και του Πακιστάν, μέσα από τις συνεχιζόμενες επιπτώσεις της διχοτόμησης της ινδικής χερσονήσου», όπως είπε.

 

Ο Krzysztof Kopczynski (Stone Silence) τόνισε ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι η πρώτη του, απ’ τη θέση του σκηνοθέτη, καθώς ο ίδιος είναι παραγωγός, και γι’ αυτό το λόγο χαρακτήρισε τον εαυτό του «νέο ταλέντο».

 

Για τις φιλοδοξίες και τα όνειρα κάθε ντοκιμαντερίστα, μίλησε η Mary-Ellen Davis (Territories), η οποία επεσήμανε μεταξύ άλλων: «Αυτό που θέλουμε οι περισσότεροι δημιουργοί, είναι να προκαλέσουμε με τις ταινίες μας αλλαγές στην πραγματικότητα που ζούμε, να ανοίξουμε τους ορίζοντες και να διερύνουμε τη σκέψη του κοινού». Στη συνέχεια, μιλώντας για το θέμα της χρηματοδότησης και της διανομής, τόνισε: «Ίσως το internet θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά ως προς τη διανομή των ταινιών, αλλά όχι και προς την κατεύθυνση της χρηματοδότησής τους».

 

Η διανομές Sirkka Moeller, αναφέρθηκε στα ποσοστά τηλεθεάσεων και την αγορά της διαφήμισης, που όπως είπε «έχουν αυξήσει τον ανταγωνισμό στην τηλεοπτική αγορά με αποτέλεσμα να χαθεί το μέτρο για το τί πραγματικά μπορεί να ζητάνε οι τηλεθεατές».

 

Ο σκηνοθέτης Necati Sonmez (To make an example of) ανέφερε ότι στην Τουρκία, τόσο οι κινηματογραφικές αίθουσες, όσο και η τηλεόραση δεν συνηθίζουν να προβάλλουν ντοκιμαντέρ. «Βέβαια το ότι δεν κάνουμε ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση μας δίνει την ανεξαρτησία και την ελευθερία της επιλογής των θεμάτων με τα οποία θα ασχοληθούμε», σχολίασε. Σχετικά με τις νέες τεχνολογίες και το internet ο N. Sonmez είπε ότι: «Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να μας παρέχει τους απαραίτητους πόρους για να ζήσουμε».

 

Η Buthina Canaan Khoury (Maria’s Grotto) μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια γυναίκα κινηματογραφίστρια από την Παλαιστίνη, για να συμμετάσχει σε φεστιβάλ και να προβάλλει τη δουλειά της, ιδιαίτερα όταν πάει κόντρα στο κατεστημένο. Γι’ αυτό το λόγο δήλωσε εξαιρετικά ευτυχής που κατάφερε να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στο 10^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντερ Θεσσαλονίκης, λέγοντας «Είμαι η μόνη συμμετοχή από την Παλαιστίνη στο φετινό πρόγραμμα. Για μένα αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό».

 

Τη σκυτάλη πήαν στη συνέχεια η Sibel Bilgin και ο Floor Kooij, σκηνοθέτες της ταινίας Burhan Uygur: Passion of an artist - που σκιαγραφεί το πορτρέτο του Τούρκου ζωγράφου Burhan Uygur, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 52 ετών. «Ο Burhan Uygur αποτελεί κομμάτι της σύγχρονης τέχνης της Τουρκίας», είπε η Sibel Bilgin, ενώ ο Floor Kooij συμπλήρωσε ότι «κανείς δεν περίμενε ότι και η Τουρκία αποτελεί μια πηγή τέχνης, όπως το Παρίσι ή το Αμστερνταμ. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που μας παρακίνησε να κάνουμε αυτήν την ταινία». Σχετικά με τη χρηματοδότηση των ντοκιμαντερ ο Floor Kooij είπε ότι «η διαφήμιση κυριαρχεί και καθοδηγεί τα πάντα στην τηλεόραση και αυτό δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τους ανεξάρτητους ντοκιμαντερίστες».

 

Η Pola Rapaport (Hair let the sun shine in) πέρασε 7 χρόνια αναζητώντας κονδύλια για να καλύψει τον προϋπολογισμό της ταινίας της μέχρι που το ανέλαβε ένα γαλλικό κανάλι. Ωστόσο θεωρεί, όπως είπε, ότι το πιο σημαντικό κίνητρο είναι το πάθος που οδηγεί τον καθένα στη δημιουργία ενός ντοκιμαντερ.

 

O Σωτήρης Δανέζης, εξήγησε στη συνέχεια ότι η δική του σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο Εμπόλεμη ζώνη, προβάλλεται σε μια ώρα – τα μεσάνυχτα – που δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο οι τηλεθεάσεις. Ωστόσο συμφώνησε ότι αποτελούν βασικό οδηγό των καναλιών. «Εγώ είμαι από τους τυχερούς, καθώς η δουλειά μου δεν κρίνεται με βάση τις τηλεθεάσεις, αλλά την ανταπόκριση του κοινού, η οποία είναι εξαιρετική. Στο κανάλι τα μετρούν αυτά, όπως επίσης μετρούν και την θετική ανταπόκριση του Τύπου προς την εκπομπή».