10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης –
Εικόνες του 21ου Αιώνα
7-16 Μαρτίου 2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ 10/3
Τη Δευτέρα 10 Μαρτίου στη δεύτερη μέρα του Κουβεντιάζοντας, που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Excelsior του ξενοδοχείου Electra Palace καλεσμένοι για συζήτηση ήταν οι: Jeffrey Morgan, σκηνοθέτης του Lillie and Leander: A legacy of violence, Yung Chang, σκηνοθέτης του ντοκιμαντερ Up the Yangtze, Samantha Zarzosa, παραγωγός της ταινίας City of cranes, ο Lucian Muntean και η Natasa Stankovic σκηνοθέτες του φιλμ Journey of a red fridge, ο Peter Entell, σκηνοθέτης του Shake the devil off και η Λυδία Καρρά, σκηνοθέτιδα της ταινίας Μιχάλης Κακογιάννης: Μιαζωή, μια εποχή.
Οι προσκεκλημένοι του 10ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντερ - Εικόνες του 21ου αιώνα συζήτησαν μεταξύ άλλων για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά και τη στάση που οφείλει να τηρεί ένας ντοκιμαντερίστας απέναντι στους πρωταγωνιστές των ιστοριών που καταγράφει.
Η παραγωγός της ταινίας City of cranes, Samantha Zarzosa, τόνισε ότι το στοιχείο που οδήγησε την σκηνοθέτιδα Eva Weber να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα – την καταγραφή της πόλης μέσα από τα μάτια των οδηγών γερανών - ήταν κυρίως γιατί «υπάρχει ένας άλλος κόσμος εκεί ψηλά, που οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε, γιατί δεν σηκώνουμε σχεδόν ποτέ το βλέμμα προς τα πάνω», εξήγησε η παραγωγός. Και συνέχισε: «Το νόημα της ταινίας είναι να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στο ανθρώπινο πνεύμα, όταν βρεθεί σε τόσο ακραίες εργασιακές συνθήκες, σαν αυτές των οδηγών των γερανών. Οι ίδιοι έχουν μια εντελώς διαφορετική οπτική από εκεί ψηλά σε σχέση με τους υπόλοιπους, για την πόλη στην οποία ζουν».
Ο Peter Entell, σκηνοθέτης του Shake the devil off, επεσήμανε ότι ο ίδιος σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποίησε σενάριο σε κάποια από τις ταινίες του, καθώς θεωρεί ότι το «ταξίδι» του να ανακαλύπτεις κάτι στην πορεία, χωρίς να το έχεις προσχεδιάσει, είναι πιο συναρπαστικό από το να κυνηγάς κάτι από πριν. «Οι ντοκιμαντερίστες παρουσιάζουμε μέσα από τις ταινίες μας κομμάτια του εαυτού μας, εκφραζόμαστε για θέματα που απασχολούν το ανθρώπινο είδος. Σε ότι αφορά την δική μου ταινία, ασχολείται συγκεκριμένα με την απληστία και την υπεροψία της εξουσίας», σημείωσε ο Peter Entell.
Στη συνέχεια ο σκηνοθέτης Yung Chang, μίλησε για την ταινία του Up the Yangtze, με θέμα τον ποταμό Γιανγκτσέ της Κίνας, ο οποίος πρόκειται να μεταμορφωθεί από τη δημιουργία του μεγαλύτερου υδροηλεκτρικού φράγματος στην ιστορία, ενός συμβόλου του κινεζικού οικονομικού θαύματος. «Τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι θα πρέπει να μετεγκατασταθούν από τις περιοχές που ζουν ήδη και έχουν τα σπίτια τους. Αυτό που θέλω να δείξω μέσα από την ταινία μου είναι πώς επηρεάζεται η ζωή αυτών των ανθρώπων», σχολίασε ο Yung Chang και συνέχισε λέγοντας ότι στο Up the Yangtze, συνυπάρχουν και οι δυο πλευρές: Από την μια, αυτή των τουριστών, οι οποίοι επισκέπτονται τον ποταμό, κι από την άλλη των κατοίκων που κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα. Ο ίδιος όμως όπως εξήγησε, προσπάθησε να κρατήσει μια ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο κόσμους, χωρίς να γίνει διδακτικός.
Ο Jeffrey Morgan, σκηνοθέτης του Lillie & Leander: A legacy of violence - ταινία που εξετάζει την υπόθεση ενός νέγρου που θεωρήθηκε ύποπτος για την δολοφονία μιας λευκής στο γύρισμα του 20ου αιώνα στη Φρόριντα - είπε ότι υπήρξαν στιγμές που αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες κατά τη διάρκεια της έρευνας και των γυρισμάτων, κυρίως απ’ την πλευρά της τοπικής αστυνομίας αλλά και ορισμένων κατοίκων. Συμπλήρωσε ακόμη ότι ένας ντοκιμαντερίστας οφείλει να σέβεται την προσωπικότητα του ατόμου που κινηματογραφεί. «Η δική μου πρωταγωνίστρια όσο περνούσε ο καιρός ανακάλυπτε στοιχεία για το παρελθόν της οικογένειάς της, που της δημιουργούσαν αντικρουόμενα συναισθήματα», σχολίασε ο σκηνοθέτης.
Η Natasa Stankovic και ο Lucian Muntean σκηνοθέτησαν το ντοκιμαντέρ Journey of a red fridge, με πρωταγωνιστή ένα 17χρονο αγόρι, που δουλεύει ως αχθοφόρος προκειμένου να καλύψει τα έξοδα για την εκπαίδευσή του, αναλαμβάνοντας να κουβαλήσει ένα τεράστιο κόκκινο ψυγείο απ’ την κορυφή του βουνού ως την κοντινότερη πόλη. «Ο Χάρι θεωρείται ακόμη και τυχερός που μπορεί μ’ αυτόν τον τρόπο να πάει σχολείο, πολλά παιδιά εκεί δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα», είπε με έμφαση η S. Stankovic. Ο L. Muntean υπογράμμισε ότι η επιλογή του θέματος για την ταινία τους ήρθε τυχαία, όταν σε ένα ταξίδι τους στο Νεπάλ είδαν για πρώτη φορά μικρούς αχθοφόρους μπροστά τους. «Ο μικρός αυτός αχθοφόρος είναι μια συμβολική εικόνα από μόνος του για το τί είναι διατεθειμένος να κάνει κανείς για να πετύχει κάτι, που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι τίποτε άλλο από την εκπαίδευσή του», συμπλήρωσε ο L. Muntean.
Τη σκυτάλη πήρε αμέσως μετά η Λυδία Καρρά σκηνοθέτις του Μια ζωή, μια εποχή: Μιχάλης Κακογιάννης, η οποία είπε μεταξύ άλλων: «Ο Μιχάλης Κακογιάννης δεν ήθελε ποτέ να κινηματογραφείται ο ίδιος στα γυρίσματα των ταινιών του, κρατούσε αυτό το κομμάτι της ζωής του στο σκοτάδι. Ευτυχώς όμως , σ’ αυτό το στάδιο της ζωής του, μου επέτρεψε να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ, αφήνοντάς με να δω τον άνθρωπο που κρυβόταν πίσω από την κάμερα». Η Λυδία Καρρά συνέχισε λέγοντας χαρακτηριστικά: «Θεωρώ ότι η εμπιστοσύνη που αναπτύσσεται ανάμεσα στον ντοκιμαντερίστα και τον χαρακτήρα που κινηματογραφεί είναι το πιο σημαντικό κομμάτι ενός ντοκιμαντέρ. Στη δική μου περίπτωση πέρασε από πολλά στάδια. Από την απόλυτη εμπιστοσύνη, στην ανασφάλεια, τόσο από την πλευρά μου όσο και από την πλευρά του Κακογιάννη».
