10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης –
Εικόνες του 21ου Αιώνα
7-16 Μαρτίου 2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟY
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ: Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
«Η μουσική με ενδιαφέρει περισσότερο ως κοινωνικό φαινόμενο και λιγότερο ως καλλιτεχνικό επίτευγμα», ανέφερε ο δημοσιογράφος Λεωνίδας Αντωνόπουλος, γνωστός από την τηλεοπτική σειρά της κρατικής τηλεόρασης «Οι μουσικοί του κόσμου», στο πρώτο εργαστήρι του 10ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα, με τίτλο «Η μουσική στο ντοκιμαντέρ», το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 9 Μαρτίου, στην Αποθήκη 1 στο λιμάνι. Συντονιστής της συζήτησης ήταν ο δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Γιώργος Κρασσακόπουλος,.
Ο κ. Αντωνόπουλος συνεχάρη το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για την έμφαση και τη στήριξη που δίνει τα τελευταία χρόνια στο μουσικό ντοκιμαντέρ ενώ σε ερώτημα σχετικά με το πώς εξηγεί το γεγονός ότι το συγκεκριμένο είδος είναι τόσο δημοφιλές, απάντησε: «Η μουσική είναι ένας χώρος έκφρασης, ένα αναπόσπαστο κομμάτι μιας κοινωνικής δραστηριότητας και αναπόφευκτα ο κινηματογράφος και οποιαδήποτε μορφή τέχνης δεν μπορεί παρά να την παρακολουθήσει.».
Ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος μετέφερε στο κοινό την προσωπική του εμπειρία από το είδος, εμπειρία που απέκτησε τα τελευταία τρία χρόνια, μέσα από την δουλειά του στα ντοκιμαντέρ της σειράς «Οι μουσικοί του κόσμου»: «Η μουσική και η δημοσιογραφία μπορούν να συναντηθούν, αν και στην Ελλάδα στο παρελθόν ήταν δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Η μουσική είναι ρεύματα, αισθητική, τάσεις, κοινωνικά φαινόμενα και αυτό αποτελεί αντικείμενο της δημοσιογραφίας. Δεν με ενδιέφερε να μιλήσω για την ίδια τη μουσική, αλλά για τους μουσικούς ως κομμάτι μιας κοινωνίας. Ακόμη και μετά από 20 χρόνια, οι ίδιοι δίσκοι ακούγονται με διαφορετικό τρόπο. Αυτή είναι η ευαισθησία της τέχνης».
Πάνω στο ίδιο θέμα ο κ. Αντωνόπουλος τόνισε πως στην πορεία της δουλειάς του είδε να αλλάζει η εικόνα που είχε για κάποια πράγματα. «Αυτές τις συνεχείς μεταλλάξεις, τις αποτύπωνα και τις μετέφερα στο θεατή. Αποτελεί δυνατή εμπειρία να βλέπεις τα στερεότυπα να ανατρέπονται. Διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει το παραμύθι του εξωτικού, που η δύση έχει καλλιεργήσει από τα τέλη του 19ου αιώνα. Προσπάθησα να βγάλω από τη μέση τη γραφική εικόνα του εξωτικού ιθαγενή. Πολλοί δεν θέλουν να καταρρίψουν το μύθο που έχουν φτιάξει, ακούγοντας μία μουσική από τον καναπέ τους», είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε πως η χώρα μας έχει πέσει σε αυτή την παγίδα της τυποποίησης.
«Υπάρχει περιορισμός χρόνου, διάρκειας και προϋπολογισμού, γι’ αυτό κάποιες αποστολές είναι πιο δαπανηρές και κάποιες πιο οικονομικές. Είναι επίσης σημαντικό πως στην τηλεόραση πρέπει να υπάρχει ένας παρουσιαστής. Αν έκανα ντοκιμαντέρ για τις κινηματογραφικές αίθουσες δεν θα φαινόμουν πουθενά. Πιθανόν να μην ακουγόμουν και καθόλου», συνέχισε ο κ. Αντωνόπουλος, επισημαίνοντας τις δυσκολίες προσέγγισης της γλώσσας του ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση και κατέληξε λέγοντας πως η εμπειρία του συνέβαλε στο να μην καταφεύγει σε αρχειακό υλικό και να φτάνει πιο γρήγορα στο στόχο του: «Είμαι δημοσιογράφος και όχι μουσικός ερευνητής, γι’ αυτό και δεν θα μπορούσα να μιλήσω μόνο για τη μουσική ως τέχνη».
