Παρόλο που η χρήση των κινουμένων σχεδίων ως αναπαραστατική στρατηγική στο ντοκιμαντέρ χρονολογείται από τις αρχές του περασμένου αιώνα, η δυναμική εξέλιξη του ντοκιμαντέρ και ο συνεχής πειραματισμός των δημιουργών με την αφηγηματική φόρμα του είδους έχει αναδείξει, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1990 και έπειτα, ένα νέο υβριδικό υπο-είδος, το ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων. Μέσα από αυτή την ιστορική και θεματική αναδρομή, το αφιέρωμα του Φεστιβάλ αναδεικνύει το ευρύ φάσμα της αναπαραστατικής λειτουργίας των κινουμένων σχεδίων στο ντοκιμαντέρ, η οποία, με όχημα την αισθητική τους πρωτοτυπία και εκφραστικότητα διεισδύει στην υποκειμενική εμπειρία των ανθρώπων και στο ιστορικό παρελθόν, υπερβαίνοντας τους περιορισμούς της ζωντανής αναπαράστασης.
