Ο Ναΐμ και ο Τζαμπάρ

Ανθρωπολογία και κινηματογράφος συναντιούνται σ’ ένα απ’ τα πιο σημαντικά δείγματα του κινηματογράφου παρατήρησης. Στο Ο Ναΐμ και ο Τζαμπάρ η καθημερινότητα δύο εφήβων απ’ το Αφγανιστάν αποκτά διαστάσεις κοσμογονικές μέσα στη στοιχειακή της απλότητα. Καθώς η κάμερα αποτυπώνει τη συνάρθρωση του χρόνου και του τοπίου στη διάδρασή τους, την εργασία στην πιο αρχετυπική της μορφή, το παιχνίδι να παρεισφρέει απ’ τις χαραμάδες της, τα ήθη και τα έθιμα (όπως ενσαρκώνονται στις μορφές των πρεσβύτερων) να διαμορφώνουν το στέρεο κέλυφος κανόνων του κόσμου των αγοριών, αυτό το σημαίνον ντοκιμαντέρ μάς εισάγει στην περιοχή του πραγματικού μ’ έναν μινιμαλισμό ευεργετικό. Οι δύο σκηνοθέτες-ανθρωπολόγοι, περιορίζοντας τις παρεμβάσεις τους στο ελάχιστο, αποτυπώνουν κάτι περισσότερο απ’ την πολιτισμική φυσιογνωμία ενός τόπου: προσφέρουν στο βλέμμα του θεατή τη μυστική αύρα της παρουσίας του σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή.