Συνέντευξη Tύπου: Abbas Kiarostami
Συνέντευξη τύπου έδωσε την Τρίτη 23 Νοεμβρίου, στην Αποθήκη Γ’ του Λιμανιού Θεσσαλονίκης, ο γνωστός Ιρανός σκηνοθέτης Abbas Kiarostami, στο πλαίσιο του 45ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο Kiarostami έχει συνδέσει το όνομά του με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, καθώς όχι μόνο είναι τακτικός επισκέπτης του, αλλά και η πορεία του είναι σχεδόν ταυτισμένη μ’ αυτήν του Φεστιβάλ.
Ο διευθυντής του Φεστβάλ, Μιχάλης Δημόπουλος, παρουσιάζοντας τον κ. Kiarostami, έκανε μια σύντομη αναδρομή στην πορεία του Ιρανού σκηνοθέτη. Όπως ανέφερε, ο Kiarostami ήρθε για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη το 1992, όταν το Φεστιβάλ απέκτησε διεθνή χαρακτήρα. Στη συνέχεια, ήρθε άλλες δύο φορές και το 1999 τιμήθηκε με τον Χρυσό Αλέξανδρο για την προσφορά του στον κινηματογράφο. Ο κ. Δημόπουλος ανέφερε ότι πριν από ένα χρόνο, στο Τορίνο της Ιταλίας, πραγματοποιοήθηκε η μεγαλύτερη ρετροσπεκτίβα των κινηματογραφικών ταινιών του Kiarostami και φέτος το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποφάσισε να φέρει αυτή την ρετροσπεκτίβα των 33 ταινιών του στην πόλη μας.
Επίσης, το Φεστιβάλ τιμά τον σπουδαίο Ιρανό δημιουργό φιλοξενώντας έκθεση με ασπρόμαυρες φωτογραφίες του, ενώ προχώρησε και στην έκδοση μονογραφίας του. «Ο Kiarostami είναι περιζήτητος τα τελευταία χρόνια. Του αρέσει πολύ να επικοινωνεί με το κοινό και πηγαίνει και στα μικρά φεστιβάλ, θέλοντας να γνωστοποιήσει όχι μόνο τις ταινίες του, αλλά και τις απόψεις του για τον κινηματογράφο και τη ζωή», είπε ο κ. Δημόπουλος και πρόσθεσε: «Ο Abbas είναι φίλος της Θεσσαλονίκης και της Ελλάδας και χαιρόμαστε που είναι εδώ».
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής των «Νέων Οριζόντων», Δημήτρης Εϊπίδης καλωσόρισε με τη σειρά του τον κ. Kiarostami και του θύμισε ότι το 1992 είχε δηλώσει ότι τον ενδιέφερε να γυρίσει μια ταινία στην Θεσσαλονίκη. «Ποτέ δεν είναι αργά. Θα είμαστε πανευτυχείς γι’ αυτό το δώρο», τόνισε ο κ. Εϊπίδης. Από την πλευρά του, ο Abbas Kiarostami δήλωσε ότι από το 1992 μέχρι σήμερα βιώνει αυτήν την ωραία υποδοχή στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και πρόσθεσε ότι του έχει γίνει πλέον συνήθεια και ανάγκη να έρχεται στην Θεσσαλονίκη και να εισπράττει αυτή τη ζεστασιά.
Ο ιρανικός κινηματογράφος
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση για την πορεία του ιρανικού κινηματογράφου, ο κ. Kiarostami επισήμανε ότι δεν διακρίνει αλλαγές σε αυτόν. Παράλληλα, ανέφερε ότι υπάρχουν δύο αντιφατικές καταστάσεις στη χώρα του: από τη μια υπάρχει ο εμπορικός κινηματογράφος, που απολαμβάνει τη στήριξη και τα επιδόματα του κράτους και από την άλλη ο νέος κινηματογράφος, που στηρίζεται στον εαυτό του χωρίς βοήθεια από το κράτος. «Το κράτος δεν άλλαξε την πολιτική του απέναντι σ’ αυτόν τον κινηματογράφο, γι’ αυτό δεν υπάρχει εξέλιξη», δήλωσε ο κ. Kiarostami. Μάλιστα, ανέφερε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την ταινία «Ο άνεμος θα μας πάρει», η οποία εδώ και έξι χρόνια βρίσκεται, όπως είπε χαρακτηριστικά, «υπό κράτηση».
Σχολιάζοντας τα όσα υποστηρίζει μερίδα συμπατριωτών του, εξόριστων στην Γαλλία, ότι με τον να μην παίρνει επίσημη θέση απέναντι στο καθεστώς της χώρας του, ουσιαστικά το στηρίζει, ο κ. Kiarostami υποστήριξε ότι το καθεστώς στο Ιράν δεν στηρίζεται ή δεν καταρρέει από τον ίδιο. «Ακόμη και οι πατριώτες στο Ιράν, που ζουν αποκλεισμένοι από την πληροφόρηση, ξέρουν ότι τα καθεστώτα υποστηρίζονται ή καταρρέουν από συγκεκριμένες πολιτικές και όχι από μένα», δήλωσε ο κ. Kiarostami.
Αλλαγή πλεύσης στις ταινίες του
Όπως επισήμανε ο Ιρανός σκηνοθέτης, μέχρι σήμερα οι ταινίες του είχαν ένα χαρακτήρα ντοκιμαντέρ και αποτελούσαν καθαρά προσωπική εμπειρία. «Ωστόσο, νιώθω ότι έχω φτάσει στο τέλος των εργασιών μου, έχω συναντήσει έναν τοίχο μπροστά μου, γι’ αυτό και σκέφτομαι να επιστρέψω στις ταινίες που έχουν μια ιστορία», επισήμανε ο κ. Kiarostami. Παράλληλα, τόνισε ότι ακόμη και η έλλειψη αποδοχής των ταινιών του από το κοινό, του έδωσε την αφορμή να επανεξετάσει την πορεία του και να προτιμήσει πλέον τις ταινίες με ιστορία. Ωστόσο, ακόμη και στις νέες ταινίες του, θα περιλαμβάνονται στοιχεία και από τις προηγούμενες.
Αναφερόμενος στον Kiarostami-φωτογράφο, ο Ιρανός σκηνοθέτης δήλωσε ότι "ελπίζω όταν φωτογραφίζω να μην είμαι σκηνοθέτης, όσο και όταν σκηνοθετώ να είμαι φωτογράφος». Μάλιστα, εξήγησε ότι όταν φωτογραφίζει, ξέρει ότι ο θεατής δεν περιμένει από τον ίδιο να του εξιστορήσει κάτι μέσα από τη φωτογραφία. Αντίθετα, δίνει τη δυνατότητα στον θεατή να πλάσει τη δική του ιστορία βλέποντας την φωτογραφία, κάτι που δεν συμβαίνει με τις ταινίες.
