ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΜΙΛΗΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ ΣΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥΣ
Τέσσερις Έλληνες δημιουργοί, οι ταινίες των οποίων προβάλλονται στο πλαίσιο του 5ου Φεστιβάλ – Εικόνες του 21ου Αιώνα, παρέθεσαν συνέντευξη Τύπου την Πέμπτη 6 Μαρτίου 2003 στο Ολύμπιον RENAULT, υπό τους ευχάριστους ήχους ενός ακορντεόν που ακουγόταν έξω από το κτίριο και το οποίο ξάφνιασε ευχάριστα όλους τους παρευρισκόμενους.
Πρώτος το λόγο πήρε ο Νίκος Αλευράς, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετος και παραπονέθηκε για την μικρή παρουσία δημοσιογράφων από την Αθήνα στις συνεντεύξεις Τύπου. Ανέφερε μάλιστα ότι είναι καθήκον του Πανεπιστημίου να υποστηρίξει αυτό το φεστιβάλ ενημερώνοντας τους φοιτητές και παροτρύνοντάς τους να παρακολουθήσουν τα ντοκιμαντέρ. Τόνισε ότι η προσπάθεια του κ. Δημήτρη Εϊπίδη είναι σημαντικότατη αλλά θα πρέπει όλοι να βοηθήσουν για να «απλωθεί» αυτή η δουλειά και να μην σαμποτάρεται. Σε ό,τι αφορά την ταινία του Παράσταση, η ταινία του οποίου προβάλλεται στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, ανέφερε ελάχιστα πράγματα, μεταξύ των οποίων, τα εξής:
«Η ταινία βγήκε απρόβλεπτα, αναπάντεχα και ποιητικά. Πήγαμε στη Νέα Πεντέλη για να βοηθήσουμε το δάσκαλο που ήθελα να ανεβάσει με τα παιδιά μια θεατρική παράσταση στο Εργαστήρι Παιδικής Αγωγής ‘Μαργαρίτα’ και τελικά καταλήξαμε να κάνουμε την ταινία. Αυτό που κρατάω εγώ από το εγχείρημα ην ταινία είναι ότι ο πατέρας του πρωταγωνιστή, ο οποίος είναι 35 χρονών, γνώρισε πράγματα για το παιδί του μέσα από την ταινία».
Ο Αλέξανδρος Παπαηλιού πήρε το λόγο και μίλησε για την ταινία του Et in Arcadia Ego, η οποία προβάλλεται στο επίσημο πρόγραμμα εκτός συναγωνισμού: «Η ταινία είναι ένα ταξίδι στη μητρική μου χώρα, την Αρκαδία. Έβγαλα πολύ σπουδαία συμπεράσματα γυρίζοντάς την, που με βοήθησαν στην προσωπική μου συγκρότηση, αλλά και στην κινηματογραφική μου παιδεία. Ήταν ένα παιχνίδι μετάβασης από την πραγματικότητα στη φαντασία. »Σημαντικός άξονας ήταν επίσης ο χρόνος, γιατί η ταινία είχε να κάνει με παλιές και νέες διαδρομές. »Γοητεύτηκα από την ευκολία μετάβασης από το ένα πεδίο στο άλλο, από το πραγματικό στο φανταστικό και νομίζω τελικά ότι αυτό που μας μένει σαν ανάμνηση από κάθε μας ταξίδι δεν είναι τα αντικειμενικά πράγματα, αλλά αυτό που συγκινεί εμάς, αυτό που αντιστοιχεί στην ψυχοσύνθεσή μας …».
Τη σκυτάλη πήρε ο Πάνος Καρκανεβάτος, ο οποίος παρουσίασε την ταινία του Η πνοή της Γης, η οποία προβάλλεται στο επίσημο πρόγραμμα εκτός συναγωνισμού, λέγοντας τα εξής: «Στην ταινία μου Χώμα και Νερό κεντρικός ήρωας ήταν ένας λυράρης στα Αναστενάρια. Εκεί μου γεννήθηκε η ιδέα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τον κόσμο των λαϊκών δρώμενων και τελετουργιών». Ο ίδιος ανέφερε χαρακτηριστικά ότι το 1997 πήγε να κινηματογραφήσει μια τελετή Αναστενάριων και αυτό που ξετυλίχτηκε μπροστά του κατά κάποιο τρόπο τον «ακύρωσε» και έκλεισε την κάμερα. «Ένιωσα ότι αυτό που έβλεπα με ξεπερνούσε», είπε.
Τέλος, ο ¶γγελος Κοβότσος, του οποίου η ταινία Η δική μου Μυτιλήνη συμμετέχει στο τμήμα Ελληνικό Πανόραμα δήλωσε για την ταινία του: «Η ταινία μου βασίζεται σε 39 μικρά φιλμ που τραβήχτηκαν από τον επιχειρηματία Μίτσα Κουρτζή την περίοδο 1925-27, ο οποίος έζησε στη Μυτιλήνη και ήταν ερασιτέχνης κινηματογραφιστής. Τα φιλμ στάλθηκαν στο Παρίσι για αποκατάσταση και αποτέλεσαν τη βάση της ταινίας μου. Κατά τη γνώμη μου ο Κουρτζής ήταν μια ιδιοφυΐα, ένας μεσογειακός κοσμοπολίτης με όραμα. »Οφείλω επίσης να ευχαριστήσω τους ιστορικούς με τους οποίους συνεργάστηκα για την αμέριστη βοήθεια τους. Για μένα προσωπικά, που ο πατέρας μου κατάγεται από τη Λέσβο, ήταν μια επιστροφή σε ένα τόπο παραμυθιών».
Στο τέλος της συνέντευξης Τύπου και οι τέσσερις δημιουργοί κλήθηκαν να εκφράσουν την άποψή τους για τη σχέση πραγματικού και φανταστικού μέσα από τα ντοκιμαντέρ.
Ο Ν. Αλευράς είπε ότι «αυτό είναι ένα πολύ βασικό ζήτημα και ότι τέχνη αποτελεί η προσπάθεια μας να ξεφύγουμε από το πραγματικό και να φτάσουμε στο όνειρο».
Ο Α. Παπαηλιού δήλωσε ότι «η γοητεία έγκειται στην ευκολία μετάβασης από το πραγματικό στο φανταστικό όσο πιο εύκολα μπερδεύονται αφηγηματικά αυτά τα δύο τόσο πιο πειστικό είναι το αποτέλεσμα».
Ο Π. Καρκανεβάτος διευκρίνισε ότι «πραγματικό και φανταστικό αποτελούν ένα ενιαίο χώρο, χωρίς σαφείς διαχωριστικές γραμμές».
Ο Α. Κοβότσος τόνισε ότι «λανθασμένα πολλοί πιστεύουν ότι τα ντοκιμαντέρ αποτελούν την καταγραφή της πραγματικότητας. Τα ντοκιμαντέρ καταγράφουν αυτό που βιώνει ο δημιουργός πάνω σε μια συγκεκριμένη πραγματικότητα».
