ΗΜΕΡΙΔΑ «Η ΓΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ KΟΠΕΓΧΑΓΗ»
Η οικολογική προβληματική, οι αντικρουόμενες απόψεις για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, αλλά και η δυσκολία στη σύγκλιση των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των χωρών του κόσμου που διαφάνηκε στην παγκόσμια διάσκεψη στην Κοπεγχάγη εξετάστηκαν στην ημερίδα «Η Γη μετά την Κοπεγχάγη» που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του 12ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης την Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010 στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης. Στη συζήτηση συμμετείχαν ο σκηνοθέτης Κίμων Τσακίρης (Sugar Town – Η επόμενη μέρα), ο πολιτικός επιστήμονας – διεθνολόγος Φίλιππος Σαββίδης, ο αντιπρύτανης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών Λεωνίδας Λουλούδης και ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψυχογιός. Συντονιστής ήταν ο δημοσιογράφος Ηλίας Κανέλλης.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης Δημήτρης Εϊπίδης καλωσορίζοντας τους ομιλητές και το κοινό της Ημερίδας τόνισε τη διαχρονική σχέση του Φεστιβάλ με τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. «Πρόκειται για τη 12η Ημερίδα που διοργανώνει το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στα 12 χρόνια της ζωής του. Σ' αυτή την αίθουσα συναντήθηκαν σημαντικοί άνθρωποι που μίλησαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, τα προβλήματα της Αφρικής, τη μετανάστευση. Έτσι και σήμερα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ακόμη μία αξιόλογη συνάντηση», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Ο δημοσιογράφος Ηλίας Κανέλλης αφού παρουσίασε τους συμμετέχοντες, επεσήμανε μεταξύ άλλων πως «η διάσκεψη της Κοπεγχάγης ανέδειξε τον κατακερματισμό της Ευρώπης ως ενιαία φωνή. Αυτός ο κατακερματισμός μοιάζει να βγαίνει στην επιφάνεια με την οικονομική κρίση που κάνει τη χώρα μας μέρος του ευρωπαϊκού προβλήματος με ευθύνη της πολιτείας και ημών, αλλά και με την έννοια ότι οι ευρωπαίοι αδυνατούν να δουν το πρόβλημα και την προοπτική της επίλυσης τους».
Μιλώντας για την ταινία του Sugar Town – Η επόμενη μέρα και για την εμπειρία του από τις περιοχές της Ηλείας που επλήγησαν από τις καταστροφικές πυρκαγιές ο Κίμων Τσακίρης τόνισε πως η έννοια της περιβαλλοντικής καταστροφής έχει άμεση σχέση με την επιδίωξη του βραχυπρόθεσμου κέρδους, όταν το περιβάλλον αντιμετωπίζεται σαν προϊόν. «Πήγαμε στην Ηλεία μετά την εκδήλωση της πυρκαγιάς καθώς μας ενδιέφερε να δούμε τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα. Επιχειρήσεις και ιδιώτες προσπάθησαν στο όνομα της ανάπτυξης να αγοράσουν καμένες εκτάσεις γης για να χτίσουν αργότερα σπίτια και ξενοδοχεία», τόνισε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε: «Υποστήριζαν ότι εφόσον τα δέντρα κάηκαν, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αξιοποιήσουμε όσο πιο προσοδοφόρα μπορούμε».
Ο διεθνολόγος Φίλιππος Σαββίδης βρέθηκε στην Κοπεγχάγη τις τελευταίες ημέρες της διάσκεψης και, όπως σημείωσε ο ίδιος, παρακολούθησε από κοντά τις συγκρούσεις των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων των μεγάλων χωρών, αλλά και την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποκτήσει ενιαία πολιτική φωνή. «Η τελική κοινή διακήρυξη των κρατών πάσχει σε δύο κυρίως σημεία, δεν είναι δεσμευτική και δεν προβλέπει έναν μηχανισμό εποπτείας και ελέγχου των συμφωνηθέντων μεταξύ των χωρών», τόνισε χαρακτηριστικά. Ο κ. Σαββίδης υπογράμμισε ότι η παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν αυτή που «έσωσε» τη διαδικασία, αν και αποσιωπήθηκε από τα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ. «Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν σαν να μην υπήρχε και οι ηγέτες της Γερμανίας και της Γαλλίας προσπαθούσαν να παίξουν το δικό τους παιχνίδι. Η παρέμβαση του Ομπάμα που έδειξε τη διπλωματική κυριαρχία των ΗΠΑ και τη διαφορά της με την κυβέρνηση Μπους είχε ως αποτέλεσμα την υπογραφή της κοινής συμφωνίας. Η θέση του υποστήριζε και τη δημιουργία μηχανισμού εποπτείας αλλά πέρασε απαρατήρητη», τόνισε ο κ. Σαββίδης και πρόσθεσε ότι μέχρι την επόμενη παγκόσμια διάσκεψη στο Μεξικό τα κράτη που θα συμμετέχουν πρέπει να εργαστούν για τη δημιουργία μιας κοινής βάσης διαλόγου χωρίς καχυποψία σε οτιδήποτε προέρχεται από την άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Με τη σειρά του ο αντιπρύτανης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Λεωνίδας Λουλούδης αναφέρθηκε εκτεταμένα στις αντίπαλες επιστημονικές θεωρίες που έχουν παρουσιαστεί για τα οικολογικά προβλήματα και ειδικότερα για την κλιματική αλλαγή και τις συνέπειες από το φαινόμενο του θερμοκηπίου. «Το περιβαλλοντικό ζήτημα χαρακτηρίζεται από ένα κράμα απόψεων, επιστημονικών και ανθρωπιστικών θεωριών, ιδεολογιών, πολιτικών σκοπιμοτήτων και συμφερόντων. Λομπίστες δεν είναι μόνο τα μέλη των πολυεθνικών εταιρειών, αλλά και τα μέλη των ΜΚΟ. Οι επιστήμονες δυσκολεύονται να καταλήξουν σε μια κοινή άποψη και πολλές φορές χρησιμοποιείται το οικολογικό πρόβλημα ως άλλοθι για να διασκεδαστεί η προσοχή της κοινής γνώμης από τα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητας που αφορούν και την προστασία του περιβάλλοντος», τόνισε χαρακτηριστικά ο Λεωνίδας Λουλούδης. Στη συνέχεια υποστήριξε πως η αποτυχία της παγκόσμιας διάσκεψης στην Κοπεγχάγη ήταν ως ένα βαθμό αναμενόμενη: «Στη διάσκεψη ήταν δεκάδες τα διαφωνούντα μέρη σε επίπεδο κρατών και εθνοτήτων. Παρατηρήθηκε το πρόβλημα του περιβαλλοντικού αναλφαβητισμού, δηλαδή η άγνοια για τις έννοιες και τους αριθμούς που χρησιμοποιούμε όταν μιλάμε για τα οικολογικά προβλήματα. Με αυτά τα δεδομένα ποιος περίμενε όλοι αυτοί να συμφωνήσουν για το μέλλον του κόσμου μέσα σ’ ένα απόγευμα;».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η τοποθέτηση του δημοσιογράφου Δημήτρη Ψυχογιού, ο οποίος ανέπτυξε τον σκεπτικισμό που καταγράφεται στην επιστημονική κοινότητα αναφορικά με το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής και την προβολή του από τα ΜΜΕ. «Τα ΜΜΕ αγαπούν τις κακές ειδήσεις και αυτό το εκμεταλλεύονται όσοι έχουν άμεσο ή έμμεσο συμφέρον. Η κλιματική αλλαγή και το τέλος του κόσμου είναι η νέα αποκάλυψη, η νέα θρησκεία για τον κόσμο και η άρνηση της ισοδυναμεί με προδοσία», τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Ψυχογιός. Ακολούθως ο δημοσιογράφος παρέθεσε σειρά δημοσιευμάτων και παραδειγμάτων με επιστημονικά στοιχεία, σχετικά με τις καταστροφικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, τα όποια όμως στη συνέχεια διαψεύστηκαν από την ίδια την επιστημονική κοινότητα και έθεσε το ερώτημα του ποιος επωφελείται μακροπρόθεσμα από τη συζήτηση για την προστασία το περιβάλλοντος. «Γιατί ανησυχούν όλες οι κυβερνήσεις τώρα για την οικολογία και τη στάθμη της θάλασσας που υπολογίζεται να ανέβει 25 εκατοστά; Θεωρώ πως είναι ένας τρόπος με τον οποίο προωθείται σταδιακά η χρήση της πυρηνικής ενέργειας με την έννοια ότι οι επιπτώσεις από τη χρήση της θα είναι πολύ μικρότερες από τις συνέπειες που θα προκαλέσει η κλιματική αλλαγή. Η Ολλανδία κατάφερε να ζει η μισή κάτω από το νερό με τεχνικές του 16ου αιώνα και δεν θα καταφέρει η ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει μια μικρή αλλαγή στη στάθμη της θάλασσας, εάν αυτή συμβεί;», αναρωτήθηκε κλείνοντας ο κ. Ψυχογιός.
