ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ 21/3
Ολοκληρώθηκε το απόγευμα του Σαββάτου 21 Μαρτίου 2009 ο κύκλος του «Κουβεντιάζοντας», της παράλληλης εκδήλωσης του 11ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα, που έδωσε την ευκαιρία στους δημιουργούς ντοκιμαντέρ να ανταλλάξουν απόψεις και να μοιραστούν τις εμπειρίες τους.
Στην τελευταία συνάντηση του «Κουβεντιάζοντας» συμμετείχαν οι σκηνοθέτες Janus Metz (Love on delivery και The ticket to Paradise), Ben Kempas (Upstream Battle), Velcrow Ripper (Fierce Light: When Spirit meets action), Brice Laine (The Dancing forest), Coco Schrijber (Bloody Mondays & Strawberry pies), Jean Crousillac και Jean- Marc Sinclair (Umoja: The village where men are forbidden).
Οι δημιουργοί έκαναν μια σύντομη αναφορά στις ταινίες με τις οποίες συμμετείχαν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ταινία του Ben Kempas, Upstream Battle, αναφέρεται στον αγώνα μιας φυλής ινδιάνων κατά της εγκατάστασης υδροηλεκτρικού φράγματος στον ποταμό που διατρέχει την περιοχή τους. Στο Dancing forest ο Brice Laine παρουσιάζει πως οι κάτοικοι μιας περιοχής στη Σιέρα Λεόνε πήραν την τύχη τους στα χέρια τους, καλλιεργώντας τη γη, προσπαθώντας να είναι αυτάρκεις. Η Coco Schrijber μιλάει για «την τέχνη του να μην κάνεις τίποτα», στην ταινία της Bloody Mondays & Strawberry pies, ενώ ο Velcrow Ripper εστιάζει στον πνευματικό ακτιβισμό, «στη θετική ενέργεια που προέρχεται από την καρδιά και όχι από το μυαλό», στο ντοκιμαντέρ του Fierce Light: When Spirit meets action. Στις δυο ταινίες του Love on delivery και The ticket to Paradise ο Janus Metz παρουσιάζει τη μετανάστευση και την πορνεία ως δύο από τις όψεις της παγκοσμιοποίησης, ενώ η ταινία Umoja: The village where men are forbidden των Jean Crousillac και Jean - Marc Sinclair αναφέρεται στην περίπτωση του χωριού Umoja, που δημιουργήθηκε από κακοποιημένες γυναίκες και όπου οι άνδρες απαγορεύονται.
Ο Jean Crousillac και ο Jean- Marc Sinclair διάβασαν στον Τύπο για την περίπτωση της Umoja. «Περισσότερο από την ταινία μας ενδιέφερε να βοηθήσουμε την αρχηγό της κοινότητας, τη Ρεβέκκα, ώστε να ακουστεί η φωνή αυτών των γυναικών», σημείωσε ο Jean Crousillac.
Από την άλλη ο Janus Metz, εξήγησε πως οι ιστορίες που του κινούν το ενδιαφέρον, αφορούν σε διλήμματα και δύσκολες αποφάσεις: «Με ενδιαφέρουν οι ιστορίες, που οδηγούν μέσα από μεγάλα διλήμματα τους πρωταγωνιστές σε ένα εσωτερικό ταξίδι αυτογνωσίας».
«Τελικά πόσα χρήματα χρειαζόμαστε πραγματικά και δουλεύουμε τόσο πολύ; Φοβόμαστε να αισθανθούμε ανία, μήπως πάψουμε να είμαστε ενδιαφέροντες για τους άλλους;». Αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό της Coco Schrijber, βλέποντας άστεγους να μην κάνουν τίποτα και να είναι ευτυχισμένοι. Αυτές οι σκέψεις την οδήγησαν και στη δημιουργία του Bloody Mondays & Strawberry pies.
Για τον Velcrow Ripper, η επιλογή του θέματος είναι μια προσωπική εσωτερική διαδικασία: «Υπάρχει μέσα μου ένας ακτιβιστής των μίντια και κάποιος που είναι στραμμένος προς τα έσω. Χρειάζομαι και τους δύο για να κάνω το ταξίδι» είπε.
Τα λόγια του Velcrow Ripper έδωσαν την αφορμή για μια ακόμη ερώτηση: Ο ντοκιμαντερίστας είναι ακτιβιστής των μίντια ή παρατηρητής; «Θεωρώ ότι είμαι παρατηρητής, όχι ακτιβιστής», δήλωσε από την πλευρά του ο Ben Kempas ενώ η Coco Schrijber απάντησε χαριτολογώντας: «Είμαι πολύ τεμπέλα για να είμαι ακτιβίστρια, κάνω ταινίες για μένα πρώτα από όλα. Το ότι έρχονται και θεατές να τις δουν είναι ένα έξτρα μπόνους». Ο Brice Laine σχολίασε σχετικά: «Είμαι και παρατηρητής και ακτιβιστής. Σε δεύτερη ανάγνωση οι θεατές θα διαπιστώσουν τα μηνύματα που περνάω για την αυτοοργάνωση των Αφρικανών, για την ανεξαρτησία τους από την Παγκόσμια Τράπεζα».
«Τι, αλήθεια, σημαίνει ακτιβισμός;», διερωτήθηκε ο Janus Metz. Ο ίδιος κρατάει για τον εαυτό του τον παραδοσιακό ρόλο του παρατηρητή, βάζοντας με το φακό του ερωτήματα και αφήνοντας τις απαντήσεις για τους άλλους. Αντιθέτως για τους Jean Crousillac και Jean- Marc Sinclair ο ακτιβισμός είναι απαραίτητος. «Είναι δύσκολο να μην είσαι ακτιβιστής. Εμείς αισθανθήκαμε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι για αυτές τις γυναίκες της Ουμότζα, μόλις μάθαμε για την περίπτωσή τους».
