MASTERCLASS ΝΤΙΑΜΠΛΟ ΚΟΝΤΙ
Τον αυθορμητισμό και το χιούμορ που χαρακτηρίζουν και τη δουλειά της, ξεδίπλωσε η Ντιάμπλο Κόντι στο masterclass που έδωσε την Δευτέρα 17 Νοεμβρίου στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, στο πλαίσιο του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η αμερικανίδα σεναριογράφος και παραγωγός, η οποία με το σεναριακό της ντεμπούτο για την ταινία Juno απέσπασε συνολικά 18 βραβεία, μεταξύ των οποίων το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου και το BAFTA Πρωτότυπου Σεναρίου, είναι ένα από τα εκλεκτά μέλη της διεθνούς κριτικής επιτροπής της φετινής διοργάνωσης. Το masterclass προλόγισε ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Γιώργος Χωραφάς.
«Η πιο απολαυστική εμπειρία για μένα ήταν το ίδιο το γράψιμο του σεναρίου. Μου άρεσε πιο πολύ ακόμα και από την κατάκτηση του Όσκαρ! Αγάπησα τη διαδικασία και οι χαρακτήρες έγιναν φίλοι μου. Κάθε βράδυ, ανυπομονούσα να βρω χρόνο για να συνεχίσω να γράφω», υπογράμμισε η Ντιάμπλο Κόντι και πρόσθεσε: «Εκείνο που δεν ήθελα, ήταν να γράψω μια ιστορία που θα έμοιαζε με αντίγραφο κάποιων άλλων. Δεν ήθελα η δική μου ιστορία να είναι ίδια με τις επαναλαμβανόμενες, χαζές ιστορίες, που υπάρχουν σε αφθονία στον αμερικάνικο κινηματογράφο». Για τους χαρακτήρες του Juno, είπε επίσης πως αποτέλεσαν κολάζ από στοιχεία του εαυτού της και ανθρώπων που έχει γνωρίσει. «Ήθελα να είναι βγαλμένοι από την πραγματικότητα. Με εκνευρίζει όταν βλέπω ταινίες στις οποίες όλοι οι ήρωες είναι απίστευτα έξυπνοι ή παράξενοι. Ακόμα κι όταν αυτοί οι χαρακτήρες είναι διασκεδαστικοί, δεν παύουν να είναι ψεύτικοι».
Παράλληλα, δήλωσε απόλυτα ικανοποιημένη από τη συμβολή του σκηνοθέτη Τζέισον Ράιτμαν στην επιτυχία της ταινίας: «Στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη, ίσως εξελισσόταν σε κακή ταινία. Συχνά οι σεναριογράφοι νιώθουν μια ταινία ως ιδιοκτησία τους, νιώθουν πως οι σκηνοθέτες προσπαθούν να τους την πάρουν. Στην περίπτωση του Juno, όμως, ο Τζέισον έδειξε μεγάλο σεβασμό, μοιράστηκε το όραμά μου και με έκανε να νιώσω σίγουρη ότι θα διατηρήσει τις αρχικές ιδέες του σεναρίου. Το τελικό σενάριο ήταν πολύ κοντά στο αρχικό. Στην συνέχεια, βέβαια, σε άλλα πρότζεκτ που έκανα, είχα αντίθετες εμπειρίες. Είδα κάποιους να... λερώνουν πατόκορφα ένα καλό κείμενό μου!».
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην εμπειρία της από τα γυρίσματα της ταινίας: «Κατά τις δύο πρώτες εβδομάδες, ήμουν μαρμαρωμένη και απλώς παρατηρούσα. Εκείνο που θεωρούσα ιδιαίτερα σημαντικό σ’ αυτήν την ταινία ήταν ο ρυθμός του διαλόγου, πώς θα απέδιδαν τα λόγια τους οι ηθοποιοί. Συνήθως αυτό αποτελεί δουλειά του σκηνοθέτη, αλλά και ο Τζέισον από την πλευρά του ήθελε να νιώθω ασφαλής πως όλα θα γίνουν σωστά. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν συμμετείχα στις πρόβες. Θα ήμουν άλλωστε η χειρότερη ηθοποιός του κόσμου!». Η Ντιάμπλο Κόντι απέδωσε στον Τζέισον Ράιτμαν και τα εύσημα για την επιτυχημένη επιλογή της Έλεν Πέιτζ στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Juno: «Ο Τζέισον γνώριζε την Έλεν επειδή είναι και οι δύο Καναδοί και την είχε δει στην ταινία Hard Candy. Από την πρώτη στιγμή, ήξερε ότι αυτή θα ήταν η Juno, η ηρωίδα του».
Αναφορικά με την «συνταγή» που οδηγεί σε ένα ενδιαφέρον σενάριο, η Κόντι τάχθηκε υπέρ του αυθορμητισμού και του προσωπικού στοιχείου. «Πιστεύω ότι ο καθένας ξέρει πώς να γράψει ένα σενάριο, εφόσον βλέπει ταινίες και αγαπά τον κινηματογράφο. Ακόμα και τα μικρά παιδιά μπορούν να γράψουν μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Αυτό χρειάζεται σε μία ιστορία. Δεν θεωρώ απαραίτητο να γνωρίζει κανείς έννοιες όπως ‘σκηνή 1’, ‘σκηνή 2’, ‘δομή σκηνών’ κλπ.», είπε και πρόσθεσε: «Δεν υπάρχουν συνταγές. Το σενάριο δεν είναι μαθηματικά. Χρειάζεται απλώς να βρεις κάτι που σε εμπνέει και να πεις την ιστορία με τη δική σου, μοναδική φωνή».
Σχετικά με τα επόμενα βήματά της, η Κόντι επεσήμανε πως η ξαφνική αναγνώριση αποτελεί παγίδα: «Μετά από μια επιτυχία, όλοι θέλουν να κάνουν πιο σοβαρές ταινίες, να κερδίσουν περισσότερα βραβεία... Εγώ, όμως, θέλω να γράψω διασκεδαστικές ταινίες, όπως κωμωδίες και ταινίες τρόμου».
Με αυτήν την αφορμή, μίλησε και για το σενάριό της για την ταινία τρόμου Jennifer’s Body, η οποία θα βγει στις αίθουσες την άνοιξη του 2009: «Λατρεύω τις ταινίες τρόμου. Όπως το Juno, έτσι και το Jennifer’s Body θα χαρακτηρίζεται από έναν ισχυρό γυναικείο χαρακτήρα. Είναι κάτι που απουσιάζει από το Χόλιγουντ, όπου οι γυναίκες έχουν συνήθως συμπληρωματικούς, δευτερεύοντες ρόλους. Ποτέ δεν παίρνουν τις καλές ατάκες. Γι’ αυτό, θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου να τους τις δώσω εγώ!».
Με ανάλογο αυθορμητισμό δήλωσε φαν της ποπ κουλτούρας: «Με συναρπάζει η ποπ κουλτούρα, τα ‘σκουπίδια’, η ‘υποκουλτούρα’ αν θέλετε. Ορισμένοι αντλούν έμπνευση από έναν κλασικό πίνακα ζωγραφικής, αλλά εμένα με ενθουσιάζει ένα... φλιπεράκι, για παράδειγμα».
Απαντώντας σε ερωτήσεις για τα μελλοντικά της σχέδια, η Αμερικανίδα σεναριογράφος δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να δουλέψει στην διασκευή κάποιου μυθιστορήματος, αν και παραδέχθηκε ότι «κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ απαιτητικό και δύσκολο», αλλά ούτε και την περίπτωση να γράψει το σενάριο για μια ταινία blockbuster: «Ναι, γιατί όχι; Αρκεί να μου άρεσε η ιστορία της».
Σε ερώτηση για το αν θα ενδιαφερόταν να γράψει η ίδια ένα μυθιστόρημα ανέφερε χαρακτηριστικά: «Θα ήθελα να γράψω ένα χοντρό βιβλίο, από αυτά με τα οποία μπορείς να χτυπήσεις τον άλλον στο κεφάλι! Ξέρω όμως πως είναι εξαιρετικά δύσκολο και την ίδια στιγμή απολαυστικά εγωιστικό, επειδή ό,τι κάνεις εξαρτάται από εσένα και μόνο. Από την άλλη, όμως, δεν θα υπάρχει ένας σκηνοθέτης για να το βελτιώσει!».
Αναφερόμενη στη δραστηριότητά της ως blogger, η Κόντι επισήμανε: «Το ημερολόγιό μου ήταν βασισμένο στη δική μου ζωή και περιείχε πραγματικά περιστατικά. Έπρεπε όμως να δημιουργήσω μια περσόνα, να βάλω ένα ψεύτικο όνομα, όπως κάνουν όλοι στο διαδίκτυο. Αν το μάθαινε η μητέρα μου θα ένιωθε ντροπιασμένη. Όταν τελικά το πληροφορήθηκε, ήθελε να με σκοτώσει! Στα μάτια της επανόρθωσα μόνο όταν πήρα το Όσκαρ!». Παράλληλα, υπερασπίστηκε το blogging ως μέσο έκφρασης για οποιονδήποτε επίδοξο συγγραφέα: «Παρότι αποτελεί αντικείμενο αμφισβήτησης, το blogging είναι πολύ σημαντικό. Για να βγάλεις ένα βιβλίο, πρέπει να κλείσεις ραντεβού με κάποιον εκδοτικό οίκο, να σκεφτείς τι να γράψεις για να τους αρέσει... Υπάρχει μια μεγάλη και περίπλοκη διαδικασία. Στο διαδίκτυο, όμως, όλα είναι πολύ ευκολότερα. Αν θέλω, μπορώ να γράψω ένα δοκίμιο σήμερα και αύριο κιόλας να το διαβάσουν χιλιάδες άνθρωποι», είπε και συμπλήρωσε: «Εξακολουθώ να γράφω σε blog κάπου - κάπου, αλλά είναι δύσκολο να βρίσκω κίνητρο να το κάνω απλώς και μόνο για τη διασκέδασή μου, την στιγμή που έχω πλέον και άλλες δραστηριότητες».
Σε ερώτηση εάν το παρελθόν της ως stripper αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το έργο της, σημείωσε πως δεν έγινε stripper επειδή αναζητούσε έμπνευση αλλά επειδή δεν ήταν ευχαριστημένη από τη ζωή της και αναζητούσε μια διέξοδο. Αντίθετα, υποστήριξε ότι χρησιμοποιεί τα ταξίδια της ως πηγή έμπνευσης: «Ταξιδεύω για να αντλήσω ιδέες και γι’ αυτό σας ευχαριστώ πραγματικά που με καλέσατε στην Ελλάδα».
Η Ντιάμπλο Κόντι μίλησε, τέλος, για τις προσωπικότητες και τις ταινίες που θαυμάζει: «Ένας από τους αγαπημένους μου σεναριογράφους και σκηνοθέτες είναι ο Αλεξάντερ Πέιν, ενώ η αγαπημένη μου ταινία είναι Ο Πρωτάρης, επειδή αφηγείται μια ‘μικρή’ ιστορία, που εξελίσσεται σε επική και σε παρασύρει. Αυτές οι ‘μικρές’ ιστορίες με συναρπάζουν».
