10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης –
Εικόνες του 21ου Αιώνα
7-16 Μαρτίου 2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ
SHE’S A BOY I KNEW – BE LIKE OTHERS – ABOUT WATER: PEOPLE AND YELLOW CANS – THE LOST COLONY – ETERNAL MASH
Συνέντευξη τύπου έδωσαν στο Πράσινο Δωμάτιο του Ολύμπιον, στο πλαίσιο του 10ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, την Παρασκευή 14 Μαρτίου οι σκηνοθέτες Gwen Haworth (She’s a boy I Knew), Tanaz Eshaghian (Be like others), Udo Maurer (About water: People and yellow cans), Astrid Bussink (The lost colony) και Catherine Van Campen (Eternal Mash).
Η Gwen Haworth (She’s a boy I knew) μέσα από αρχειακό υλικό και κινούμενα σχέδια καταγράφει τη μεταμόρφωσή της από άντρα σε γυναίκα. Πρόκειται για μια αυτοβιογραφική ταινία, που επικεντρώνεται στις διαπροσωπικές σχέσεις μιας οικογένειας, η οποία νιώθει ξαφνικά τους δεσμούς της να δυναμώνουν, καθώς ξεπερνά τις προκαταλήψεις της απέναντι στο φύλο και τη σεξουαλικότητα. «Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι εδώ, με μια ταινία τόσο προσωπική, που δεν πίστευα ποτέ ότι θα την έδειχνα στους άλλους», είπε η σκηνοθέτις. Ο λόγος που την ώθησε τελικά να το κάνει ήταν, για να αντιμετωπίσει τους φόβους και την αδυναμία που αισθανόταν έτσι ώστε «μέσα από αυτή τη διαδικασία να γίνω πιο δυνατή», όπως εξομολογήθηκε. Οι άνθρωποι που κάνουν αλλαγή φύλου, νιώθουν μεγάλη μοναξιά και ζουν για πολλά χρόνια μέσα στο φόβο και τη σιωπή, είπε και γι’ αυτό θέλησε να μιλήσει η ίδια. «Η ανοχή είναι διαφορετική έννοια από την αποδοχή, κι εγώ θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, που η οικογένειά μου και ο κύκλος μου με υποστήριξαν πολύ», συνέχισε η G. Haworth. «Η ταινία λειτούργησε σαν “κάθαρση” για μένα και μέσω αυτής θέλω να βοηθήσω και να διευκολύνω τις συζητήσεις γύρω από το θέμα της αλλαγής φύλου, κυρίως μέσα στους κύκλους των οικογενειών αυτών των ανθρώπων», υποστήριξε και κλείνοντας ανέφερε ότι αυτή η ταινία είναι μια «ωδή» για την οικογένειά της.
Η Tanaz Eshaghian (Be like others) μιλώντας για την ταινία της αποκάλυψε ότι δεν της ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να κερδίσει την εμπιστοσύνη των «πρωταγωνιστών» της. «Εσείς δεν μας κρίνετε, ενώ η κοινωνία ολόκληρη πιστεύει ότι είμαστε διεστραμμένοι» είπε η σκηνοθέτις μεταφέροντας τα λόγια των ηρώων της. «Τους αντιμετώπιζα σαν φυσιολογικούς ανθρώπους και κέρδισα την εμπιστοσύνη τους, σε ένα περιβάλλον που κανείς δεν ενδιαφέρεται για εκείνους» συμπλήρωσε η T. Eshaghian. Έκανε, όπως είπε αυτήν την ταινία για να μιλήσει για τους ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο της ιρανικής κοινωνίας. «Οι ανώτερες τάξεις διώχνουν τα παιδιά τους, όταν εκφράζουν την ομοφυλοφιλία τους στο εξωτερικό, γιατί το θεωρούν ντροπή για την οικογένεια, αλλά υπάρχουν πολλά παιδιά από αγροτικές περιοχές και φτωχές οικογένειες, που δεν έχουν άλλη επιλογή για να ζήσουν», σχολίασε η σκηνοθέτις.
Η Catherine Van Campen με την ταινία της Eternal Mash, όπως είπε, είχε ως στόχο να μιλήσει για το περιβάλλον και τα φυτικά είδη που εξαφανίζονται λόγω των ανθρώπινων παρεμβάσεων στο περιβάλλον, «γεγονός που συμβαίνει όχι μόνο στον Αμαζόνιο, αλλά και σε περιοχές όπως η Ολλανδία», τόνισε η σκηνοθέτις. Δήλωσε αισιόδοξη για το μέλλον, καθώς όπως εξήγησε μέσω της ταινίας της φιλοδοξεί να ενεργοποιήσει το διάλογο και να ευαισθητοποιήσει το κοινό.
Ο Udo Maurer ύστερα από 20 χρόνια ενασχόλησης με την τηλεόραση, αποφάσισε να γυρίσει το ντοκιμαντέρ About Water: People and yellow cans, μια ιστορία που εκτυλίσσεται σε 3 διαφορετικά μέρη του πλανήτη, για το νερό και τη σημασία του για την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο λόγος που αποφάσισε να κάνει αυτό το ντοκιμαντέρ ήταν γιατί ήθελε να μιλήσει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη με τα αποθέματα νερού, λέγοντας ότι «πρέπει να υπάρξει λύση, γιατί κι εμείς είμαστε μέρος του προβλήματος», ενώ τόνισε ότι «πλέον το να έχει κανείς πρόσβαση σε πόσιμο νερό είναι ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Η Astrid Bussink (The lost colony) έκανε μια ταινία για το παλαιότερο στον κόσμο εργαστήριο πειραμάτων σε πιθήκους, που καταστράφηκε ολοσχερώς και τις προσπάθειες των εργαζομένων σ’ αυτό να αποκαταστήσουν τη δόξα του. «Κατανοώ τις διαστάσεις του θέματος αυτού και τις αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει, αλλά διευκρινίζω ότι η ταινία δεν αφορά στα δικαιώματα των ζώων, όσο στους ανθρώπους αυτούς και το τι τους μένει να κάνουν πλέον στη ζωή τους», είπε η σκηνοθέτις.
