Pleistocene Park

Χωρίς να ζητήσουν τη βοήθεια ή την άδεια κανενός, ο Ρώσος γεωφυσικός Σεργκέι Ζίμοφ και ο γιος του, ο Νικίτα, περιμαζεύουν κάθε μαλλιαρό ζώο που μπορούν να πιάσουν και τα μεταφέρουν με όποιο μέσο μπορούν και όσο το δυνατόν πιο οικονομικά στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της Σιβηρίας. Αποκαλούν το πρότζεκτ τους Pleistocene Park, (δηλαδή «Πάρκο της Πλειστόκαινου»). Σκοπός τους η ανάπλαση του οικοσυστήματος της «στέπας των μαμούθ», της Εποχής των Παγετώνων και η αποφυγή μιας καταστροφικής λούπας που θα οδηγήσει στην ανεξέλεγκτη υπερθέρμανση του πλανήτη. Ο Σεργκέι ξέρει καλά αυτό το θέμα: πριν από δεκαπέντε χρόνια δημοσίευσε στο επιστημονικό περιοδικό Science μια έρευνα που αποδεικνύει πως τα παγωμένα αρκτικά εδάφη περιέχουν τη διπλάσια ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα της γης. Αυτά τα εδάφη έχουν πλέον αρχίσει να λιώνουν. Και ενώ η ευφυΐα και το χάρισμα του Ζιμόφ τού έχουν χαρίσει φίλους και υποστηρικτές, το υπερμέγεθες εγώ του, η έλλειψη διπλωματίας και η εκρηκτική εικονοκλαστική του διάθεση γίνονται εμπόδιο στις συνεργασίες. Ο Νικίτα είναι ο τελευταίος άνθρωπος που ανέχεται τις ιδιορρυθμίες του πατέρα του και στηρίζει το όραμά του. Μπορούν άραγε δύο Ρώσοι επιστήμονες να αποτρέψουν το πιο δυσοίωνο σενάριο της παγκόσμιας περιβαλλοντικής καταστροφής και να αποκαταστήσουν τη σχέση μεταξύ ανθρωπότητας και φυσικού κόσμου;