Υποτέλειες #7

Servitudes Film #7

Το Υποτέλειες #7, το οποίο αρχικά σχεδιάστηκε ως μια εμβυθιστική αρχιτεκτονική εγκατάσταση με οκτώ συγχρονισμένες ταινίες διάρκειας εννέα λεπτών σε λούπα, διερευνά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη δράση, καθώς και τη συμβατική αντίληψη του «ικανού» ή του «ανάπηρου». Αυτή η έβδομη ταινία εισάγει τρεις χαρακτήρες: μια γυναίκα, η οποία ενσαρκώνει το ιδανικό της νεότητας και της γυναικείας ομορφιάς όπως το εκφράζουν τα ΜΜΕ και εμφανίζεται ανίκανη να δράσει σύμφωνα με τις επιθυμίες της· ένα παιδί που πάσχει από μια νευρολογική διαταραχή, η οποία πλήττει τα κινητικά και αισθητήρια νεύρα· και έναν μεσολαβητή μεταξύ των δύο ανθρώπων, δηλαδή το εμβληματικό One World Trade Center στη Νέα Υόρκη, ένα μέλος-φάντασμα το οποίο καταλαμβάνει το κενό που άφησε η τραυματική απώλεια των Δίδυμων Πύργων. Οι τρεις πρωταγωνιστές εμφανίζονται ως υβρίδια μηχανών και ανθρώπινων οργανισμών και η ύπαρξή τους θολώνει τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και αληθινής εμπειρίας. Το έργο έχει συγκρατημένο αλλά διάχυτο δυναμισμό, καθώς οι δύο περιορισμένης κινητικότητας πρωταγωνιστές του, εσωτερικεύουν τη στοιχειωμένη αρχιτεκτονική του ουρανοξύστη.
Πρόγραμμα Προβολών

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες προβολές σε φυσικές αίθουσες.

Σκηνοθεσία: Γέσπερ Γιουστ
Διεύθυνση φωτογραφίας: Kasper Tuxen
Μοντάζ: Jesper Just, Xavier Sirven
Ήχος: Jakob Garfield, Cyril Holtz
Ηθοποιοί: Dree Hemingway
Παραγωγή: Anna Lena Vaney Films
Παραγωγοί: Anna Lena Vaney, Victorien Vaney
Φορμάτ: HD
Χρώμα: Έγχρωμο
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Έτος Παραγωγής: 2015
Διάρκεια: 9'
Επικοινωνία: Perrotin Gallery France

Γέσπερ Γιουστ

Ο Γέσπερ Γιουστ είναι Δανός καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Από το 1997 έως το 2003 σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Δανίας. Το καλλιτεχνικό του έργο έχει παρουσιαστεί σε πολυάριθμες ατομικές εκθέσεις, σε χώρους όπως η Galerie Perrotin στο Τόκιο (2021), η Galerie Perrotin στη Νέα Υόρκη (2020), το Μουσείο MAAT στη Λισαβόνα (2019) και το Palais de Tokyo στο Παρίσι (2015). Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές μουσείων όπως το Guggenheim στη Νέα Υόρκη, η Tate Modern στο Λονδίνο και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη. Το 2013 εκπροσώπησε τη Δανία στην 55η Μπιενάλε της Βενετίας. Ο Γιουστ αξιοποιεί την κινηματογραφική γλώσσα για να αντιμετωπίσει και να μεταμορφώσει τις στερεοτυπικές χολιγουντιανές κατασκευές της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας, καθώς και τις προκαταλήψεις που σχετίζονται με την αναπαράσταση των μειονοτήτων και των ατόμων με αναπηρία στην κυρίαρχη κουλτούρα. Οι ταινίες μικρού μήκους και οι πολυκάναλες βιντεο-εγκαταστάσεις του υπονομεύουν τους μηχανισμούς της κινηματογραφικής ταύτισης και ανατρέπουν τις προσδοκίες των θεατών περί αφηγηματικής ολοκλήρωσης, ξεδιπλώνοντας σουρεαλιστικές (και συχνά βουβές) συναντήσεις και καταστάσεις με συναισθηματική αμφισημία και ανοιχτό τέλος. Διατηρώντας ένα αμείωτο ενδιαφέρον για τον τρόπο με τον οποίο οι δημόσιοι και ιδιωτικοί χώροι ορίζουν και διαμορφώνουν τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις, ο Γιουστ εμβαθύνει περαιτέρω στην επιτελεστική διάσταση της αρχιτεκτονικής ώστε να τονίσει και να διευρύνει τις αινιγματικές διαδρομές των χαρακτήρων του.

Φιλμογραφία

2002 No Man Is an Island (μμ)
2003 This Love is Silent (μμ)
2004 Bliss and Heaven (μμ)
2005 Something to Love (μμ)
2006 It Will All End In Tears (μμ)
2007 A Vicious Undertow (μμ)
2007 Some Draughty Window (μμ)
2008 A Voyage in Dwelling (μμ)
2010 Sirens of Chrome (μμ)
2011 This Nameless Spectacle (μμ)
2015 Servitudes Film #7 (μμ)
2017 Continuous Monuments (μμ)
2018 Circuits (Interpassivities) (μμ)
2023 Interfears (μμ)