Κάτι να ποθείς

Something to Love

Ο Γέσπερ Γιουστ βασίζεται στις κινηματογραφικές συμβάσεις, αλλά παράλληλα τις αποδομεί. Οι αφηγήσεις του δεν είναι ούτε γραμμικές ούτε συνεκτικές. Αντιθέτως, παραδίδονται εξ ολοκλήρου σε συναισθηματικά και συγκινητικά ερεθίσματα, ενώ ταυτοχρόνως αναιρούν την τυποποίηση των φύλων όπως κατασκευάζεται από τον εμπορικό κινηματογράφο. Σε ένα φιλμ που διαπνέεται από μια ατμόσφαιρα φιλμ νουάρ και άλλα οικεία φαντάσματα, οι πρωταγωνιστές είναι ένας νεαρός άντρας, ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άντρας, μια νεαρή γυναίκα και ένα υπόγειο πάρκινγκ (δίχως ανθρώπους και αυτοκίνητα, όπως το κλασικό σκηνικό τόσων πολλών θρίλερ). Καθώς ο μεγαλύτερος άντρας παρακολουθεί το νεαρό ζευγάρι να φιλιέται, αναδύεται στην επιφάνεια μια ολόκληρη ιστορία κινηματογραφικών βλεμμάτων και σκοποφιλίας στον κλασικό κινηματογράφο του Χόλιγουντ. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, η νεαρή γυναίκα αποσύρεται στο βάθος, ενώ εκείνος που τελικώς μετατρέπεται σε αντικείμενο επιθυμίας και πόθου είναι ο νεαρός άντρας. Ακόμα περισσότερο, είναι το ίδιο το φιλί, ή το πάθος, που νοηματοδοτείται ως αυτό το «κάτι για να ποθείς», το αντικείμενο της επιθυμίας.
Πρόγραμμα Προβολών

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες προβολές σε φυσικές αίθουσες.

Σκηνοθεσία: Γέσπερ Γιουστ
Σενάριο: Jesper Just
Διεύθυνση φωτογραφίας: Kasper Tuxen
Μοντάζ: Jesper Just
Ήχος: Jakob Garfield
Μουσική: Jakob Garfield
Ηθοποιοί: Claus Flygare, Johannes Lilleøre, Mette Føns
Φορμάτ: HD
Χρώμα: Έγχρωμο
Χώρα Παραγωγής: Δανία
Έτος Παραγωγής: 2005
Διάρκεια: 10'
Επικοινωνία: Perrotin Gallery France

Γέσπερ Γιουστ

Ο Γέσπερ Γιουστ είναι Δανός καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Από το 1997 έως το 2003 σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Δανίας. Το καλλιτεχνικό του έργο έχει παρουσιαστεί σε πολυάριθμες ατομικές εκθέσεις, σε χώρους όπως η Galerie Perrotin στο Τόκιο (2021), η Galerie Perrotin στη Νέα Υόρκη (2020), το Μουσείο MAAT στη Λισαβόνα (2019) και το Palais de Tokyo στο Παρίσι (2015). Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές μουσείων όπως το Guggenheim στη Νέα Υόρκη, η Tate Modern στο Λονδίνο και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη. Το 2013 εκπροσώπησε τη Δανία στην 55η Μπιενάλε της Βενετίας. Ο Γιουστ αξιοποιεί την κινηματογραφική γλώσσα για να αντιμετωπίσει και να μεταμορφώσει τις στερεοτυπικές χολιγουντιανές κατασκευές της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας, καθώς και τις προκαταλήψεις που σχετίζονται με την αναπαράσταση των μειονοτήτων και των ατόμων με αναπηρία στην κυρίαρχη κουλτούρα. Οι ταινίες μικρού μήκους και οι πολυκάναλες βιντεο-εγκαταστάσεις του υπονομεύουν τους μηχανισμούς της κινηματογραφικής ταύτισης και ανατρέπουν τις προσδοκίες των θεατών περί αφηγηματικής ολοκλήρωσης, ξεδιπλώνοντας σουρεαλιστικές (και συχνά βουβές) συναντήσεις και καταστάσεις με συναισθηματική αμφισημία και ανοιχτό τέλος. Διατηρώντας ένα αμείωτο ενδιαφέρον για τον τρόπο με τον οποίο οι δημόσιοι και ιδιωτικοί χώροι ορίζουν και διαμορφώνουν τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις, ο Γιουστ εμβαθύνει περαιτέρω στην επιτελεστική διάσταση της αρχιτεκτονικής ώστε να τονίσει και να διευρύνει τις αινιγματικές διαδρομές των χαρακτήρων του.

Φιλμογραφία

2002 No Man Is an Island (μμ)
2003 This Love is Silent (μμ)
2004 Bliss and Heaven (μμ)
2005 Something to Love (μμ)
2006 It Will All End In Tears (μμ)
2007 A Vicious Undertow (μμ)
2007 Some Draughty Window (μμ)
2008 A Voyage in Dwelling (μμ)
2010 Sirens of Chrome (μμ)
2011 This Nameless Spectacle (μμ)
2015 Servitudes Film #7 (μμ)
2017 Continuous Monuments (μμ)
2018 Circuits (Interpassivities) (μμ)
2023 Interfears (μμ)