Συνεχόμενα μνημεία

Continuous Monuments

Η ταινία παρουσιάζει τη μουσικό Κιμ Γκόρντον, πρώην μπασίστρια του θρυλικού συγκροτήματος Sonic Youth, σε ένα τοπίο που οριοθετείται από έναν μεγάλο φράχτη στα σύνορα των ΗΠΑ και του Μεξικού. Η Γκόρντον, φορώντας μια φουστίτσα τουτού και καουμπόικες μπότες, χτυπά ένα ραβδί κατά μήκος του συνοριακού φράχτη, δημιουργώντας έναν ρυθμό με μια χειρονομία που εκτελείται σκόπιμα, παρότι μοιάζει παιδιάστικη. Ο φράχτης, σύμβολο διαίρεσης και πολιτικής διχασμού, ξαφνικά μετατρέπεται σε μουσικό όργανο. Με τον επαναπροσδιορισμό του νοήματός του και τη μετατροπή του σε αντικείμενο παραγωγικό, ικανό για δημιουργία, αναδιατάσσονται οι δομές εξουσίας μεταξύ της αρχιτεκτονικής, της επικράτειας και της λειτουργικότητας. Αντί για σύνορο, ο φράχτης γίνεται μνημείο, αφού αποδεσμεύεται από την προβλεπόμενη πρακτική λειτουργία του, και συνδέει τον θεατή μέσω του χώρου και του ήχου με μια καθολική εμπειρία αίσθησης και παρόρμησης, χωρίς να στερείται της χιουμοριστικής και προκλητικής διάθεσης.
Πρόγραμμα Προβολών

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες προβολές σε φυσικές αίθουσες.

Σκηνοθεσία: Γέσπερ Γιουστ
Διεύθυνση φωτογραφίας: Frederik Jacobi
Μοντάζ: Jesper Just
Ήχος: Jakob Garfield
Ηθοποιοί: Kim Gordon
Παραγωγή: Perrotin Gallery France
Παραγωγοί: Christine Melton
Μακιγιάζ: Tsipporah Liebman
Φορμάτ: HD
Χρώμα: Έγχρωμο
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Έτος Παραγωγής: 2017
Διάρκεια: 6'
Επικοινωνία: Perrotin Gallery France

Γέσπερ Γιουστ

Ο Γέσπερ Γιουστ είναι Δανός καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Από το 1997 έως το 2003 σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Δανίας. Το καλλιτεχνικό του έργο έχει παρουσιαστεί σε πολυάριθμες ατομικές εκθέσεις, σε χώρους όπως η Galerie Perrotin στο Τόκιο (2021), η Galerie Perrotin στη Νέα Υόρκη (2020), το Μουσείο MAAT στη Λισαβόνα (2019) και το Palais de Tokyo στο Παρίσι (2015). Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές μουσείων όπως το Guggenheim στη Νέα Υόρκη, η Tate Modern στο Λονδίνο και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη. Το 2013 εκπροσώπησε τη Δανία στην 55η Μπιενάλε της Βενετίας. Ο Γιουστ αξιοποιεί την κινηματογραφική γλώσσα για να αντιμετωπίσει και να μεταμορφώσει τις στερεοτυπικές χολιγουντιανές κατασκευές της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας, καθώς και τις προκαταλήψεις που σχετίζονται με την αναπαράσταση των μειονοτήτων και των ατόμων με αναπηρία στην κυρίαρχη κουλτούρα. Οι ταινίες μικρού μήκους και οι πολυκάναλες βιντεο-εγκαταστάσεις του υπονομεύουν τους μηχανισμούς της κινηματογραφικής ταύτισης και ανατρέπουν τις προσδοκίες των θεατών περί αφηγηματικής ολοκλήρωσης, ξεδιπλώνοντας σουρεαλιστικές (και συχνά βουβές) συναντήσεις και καταστάσεις με συναισθηματική αμφισημία και ανοιχτό τέλος. Διατηρώντας ένα αμείωτο ενδιαφέρον για τον τρόπο με τον οποίο οι δημόσιοι και ιδιωτικοί χώροι ορίζουν και διαμορφώνουν τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις, ο Γιουστ εμβαθύνει περαιτέρω στην επιτελεστική διάσταση της αρχιτεκτονικής ώστε να τονίσει και να διευρύνει τις αινιγματικές διαδρομές των χαρακτήρων του.

Φιλμογραφία

2002 No Man Is an Island (μμ)
2003 This Love is Silent (μμ)
2004 Bliss and Heaven (μμ)
2005 Something to Love (μμ)
2006 It Will All End In Tears (μμ)
2007 A Vicious Undertow (μμ)
2007 Some Draughty Window (μμ)
2008 A Voyage in Dwelling (μμ)
2010 Sirens of Chrome (μμ)
2011 This Nameless Spectacle (μμ)
2015 Servitudes Film #7 (μμ)
2017 Continuous Monuments (μμ)
2018 Circuits (Interpassivities) (μμ)
2023 Interfears (μμ)