Llano

Llano

Η ταινία εκτυλίσσεται στην πόλη-φάντασμα Llano del Rio, που ιδρύθηκε το 1913 από τον σοσιαλιστή Τζομπ Χάριμαν. Η έλλειψη νερού για άρδευση και ύδρευση οδήγησε τελικά στην εγκατάλειψη του έργου και της πόλης, πριν από σχεδόν έναν αιώνα. Βλέπουμε αυτή την έρημο και τα απομεινάρια της ουτοπικής πόλης μέσα στη βροχή που πέφτει. Λίγο αργότερα, η κάμερα μας δείχνει ένα σύνολο σωλήνων που έχουν τοποθετηθεί πάνω από τα ερείπια. Πρόκειται για ένα από εκείνα τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούνται συνήθως για τη δημιουργία τεχνητής βροχής σε κινηματογραφικά σκηνικά. Στο επίκεντρο, μια γυναίκα αγωνίζεται να αποτρέψει την κατάρρευση. Σαν τον Σίσυφο που σπρώχνει τον βράχο του, αντικαθιστά τα τούβλα και τις πέτρες που πέφτουν από την ήδη διαλυμένη κατασκευή. Αρκετές φορές, κατά τη διάρκεια της ταινίας, η κάμερά μας μεταφέρει σε ένα σκοτεινό και ζοφερό μηχανοστάσιο που μοιάζει απροσδιόριστα συνδεδεμένο με το ερείπιο. Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, «το Llano είναι το ερείπιο ενός τόπου που δεν υπάρχει πια, αλλά και ενός τόπου που πραγματικά δεν υπήρξε ποτέ. Εδώ, έχουμε μια διττή σημασία − ένα παράξενο κράμα ουτοπίας και δυστοπίας, αποτυχίας αλλά και ελπιδοφόρου ιδεαλισμού».
Πρόγραμμα Προβολών

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες προβολές σε φυσικές αίθουσες.

Σκηνοθεσία: Γέσπερ Γιουστ
Διεύθυνση φωτογραφίας: Kasper Tuxen
Μοντάζ: Jesper Just, David Barker
Ήχος: Jakob Garfield
Ηθοποιοί: Hannah McIalwain
Παραγωγή: Apart Projects
Σχεδιασμός παραγωγής: Devin Corrigan
Φορμάτ: HD
Χρώμα: Έγχρωμο
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Έτος Παραγωγής: 2012
Διάρκεια: 8'
Επικοινωνία: Perrotin Gallery France

Γέσπερ Γιουστ

Ο Γέσπερ Γιουστ είναι Δανός καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Από το 1997 έως το 2003 σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Δανίας. Το καλλιτεχνικό του έργο έχει παρουσιαστεί σε πολυάριθμες ατομικές εκθέσεις, σε χώρους όπως η Galerie Perrotin στο Τόκιο (2021), η Galerie Perrotin στη Νέα Υόρκη (2020), το Μουσείο MAAT στη Λισαβόνα (2019) και το Palais de Tokyo στο Παρίσι (2015). Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές μουσείων όπως το Guggenheim στη Νέα Υόρκη, η Tate Modern στο Λονδίνο και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη. Το 2013 εκπροσώπησε τη Δανία στην 55η Μπιενάλε της Βενετίας. Ο Γιουστ αξιοποιεί την κινηματογραφική γλώσσα για να αντιμετωπίσει και να μεταμορφώσει τις στερεοτυπικές χολιγουντιανές κατασκευές της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας, καθώς και τις προκαταλήψεις που σχετίζονται με την αναπαράσταση των μειονοτήτων και των ατόμων με αναπηρία στην κυρίαρχη κουλτούρα. Οι ταινίες μικρού μήκους και οι πολυκάναλες βιντεο-εγκαταστάσεις του υπονομεύουν τους μηχανισμούς της κινηματογραφικής ταύτισης και ανατρέπουν τις προσδοκίες των θεατών περί αφηγηματικής ολοκλήρωσης, ξεδιπλώνοντας σουρεαλιστικές (και συχνά βουβές) συναντήσεις και καταστάσεις με συναισθηματική αμφισημία και ανοιχτό τέλος. Διατηρώντας ένα αμείωτο ενδιαφέρον για τον τρόπο με τον οποίο οι δημόσιοι και ιδιωτικοί χώροι ορίζουν και διαμορφώνουν τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις, ο Γιουστ εμβαθύνει περαιτέρω στην επιτελεστική διάσταση της αρχιτεκτονικής ώστε να τονίσει και να διευρύνει τις αινιγματικές διαδρομές των χαρακτήρων του.

Φιλμογραφία

2002 No Man Is an Island (μμ)
2003 This Love is Silent (μμ)
2004 Bliss and Heaven (μμ)
2005 Something to Love (μμ)
2006 It Will All End In Tears (μμ)
2007 A Vicious Undertow (μμ)
2007 Some Draughty Window (μμ)
2008 A Voyage in Dwelling (μμ)
2010 Sirens of Chrome (μμ)
2011 This Nameless Spectacle (μμ)
2015 Servitudes Film #7 (μμ)
2017 Continuous Monuments (μμ)
2018 Circuits (Interpassivities) (μμ)
2023 Interfears (μμ)