Ψωμί κι αλάτι

Με φόντο μια μικρή επαρχιακή πόλη σε μια από τις πιο ξενοφοβικές χώρες της Ευρώπης, αντλώντας έμπνευση από ένα πραγματικό περιστατικό ρατσιστικής βίας και επιστρατεύοντας μη επαγγελματίες ηθοποιούς για να εκτονώσουν, άλλοτε βροντερά και άλλοτε υπόρρητα, την ορμή τους επί της οθόνης, η τελευταία ταινία μιας (ήδη αναγνωρίσιμης) νέας φωνής του πολωνικού σινεμά ξεκινά χαμηλότονα και οδηγείται σε μια δραματική κορύφωση σαν περίτεχνο συμφωνικό έργο. Με οδηγό μας έναν νέο ταλαντούχο πιανίστα που έχει καταφέρει να φύγει στη μεγάλη πόλη και να ακολουθήσει το κάλεσμά του, βουλιάζουμε σε έναν τόπο όπου παγώνει ο χρόνος και ριζώνει η ματαίωση, για να καταλήξουμε στο ταχυφαγείο που λειτουργούν μερικοί Άραβες μετανάστες και επισκέπτονται μερικοί θερμοκέφαλοι ντόπιοι. Θυμίζοντας το σινεμά του Γκας βαν Σαντ (χωρίς τη διάθεση καλλωπισμού), του Λάρι Κλαρκ (χωρίς τη γύμνια της εφηβικής ορμόνης) ή και του Σπάικ Λι (χωρίς το κέφι των «joint» του), αυτό το ανατριχιαστικό πορτρέτο της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας μάς υπενθυμίζει πως το αυγό του φιδιού μπορεί όχι μόνο να εκκολάπτεται, αλλά και να μαγειρεύεται και να σερβίρεται στα πιο απρόσμενα στέκια της καθημερινής ζωής.