Βγαίνουμε όλοι στην Αρένα

«Θέλω να πάω στην Παγκόσμια Έκθεση». Πες το τρεις φορές κοιτώντας την κάμερα του υπολογιστή σου. Τρύπα το δάχτυλο σου, άσε λίγο αίμα να κυλήσει και πασάλειψε την οθόνη. Τώρα πάτησε play στο βίντεο. Λένε πως με το που το δεις, ξεκινούν οι αλλαγές… Κάπου σε μια μικρή πόλη, μια ντροπαλή και απόμακρη έφηβη βυθίζεται στον κόσμο ενός διαδικτυακού παιχνιδιού ρόλων. Μία ταινία με θέμα τη φαντασία, την οικειότητα και τα παιχνίδια ταυτότητας στην ψηφιακή σφαίρα, η οποία αντλεί την έμπνευσή της τόσο από τη συμβατική αφηγηματική φόρμα όσο και από το ατελείωτο σκρολάρισμα στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, προσπαθώντας να μιλήσει αυθεντικά στη γλώσσα του διαδικτύου. Ενώ βασίζεται στη θέση του Νόμου του Πόου, ένα ρητό που υπονοεί πως είναι αδύνατο να ξέρεις αν κάποιος λέει την αλήθεια ή τρολάρει διαδικτυακά, προσπαθεί με απόλυτη ειλικρίνεια να αποδώσει τη (δύσκολα εξηγήσιμη) αίσθηση δυσφορίας φύλου, χρησιμοποιώντας την κινηματογραφική γλώσσα.