Ο κανόνας του παιχνιδιού

Η αφρόκρεμα της γαλλικής υψηλής κοινωνίας ετοιμάζεται να περάσει ένα κυνηγετικό σαββατοκύριακο σε έναν αριστοκρατικό πύργο. Ίντριγκες, μηχανορραφίες, ερωτικοί παλιμπαιδισμοί, τρυφηλές απολαύσεις, εγωπαθείς συμπεριφορές, ατελείωτες παρεξηγήσεις και μικροπρεπείς ανταγωνισμοί συνθέτουν ένα μωσαϊκό ηθικού ξεπεσμού και μακάριας αλαζονείας. Τα τύμπανα του πολέμου και της φρίκης ήδη ηχούν σε απόσταση αναπνοής το 1939, αλλά τούτος ο μικρόκοσμος αρνείται να βγει από τον λήθαργο και συνεχίζει να αναλώνεται με πάθος στα επουσιώδη και τα ασήμαντα. Ο Ζαν Ρενουάρ, στο απόγειο της καριέρας του, αναγκάζει τους συμπατριώτες του να κοιταχτούν στον καθρέφτη, κι εκείνοι, τρομαγμένοι από το παραμορφωμένο είδωλο που αντικρίζουν, στρέφουν με αποστροφή το βλέμμα μακριά. Αφότου απέτυχε παταγωδώς εισπρακτικά και κατακρεουργήθηκε από τους κριτικούς, Ο κανόνας του παιχνιδιού απαγορεύτηκε από τη γαλλική κυβέρνηση της εποχής με το πρόσχημα ότι «υποσκάπτει την κοινωνική ηθική και διαφθείρει τη νεολαία». Προφητική, διορατική και γεμάτη αναρίθμητες τεχνικές καινοτομίες (γυρισμένη δύο χρόνια νωρίτερα από τον Πολίτη Κέιν του Όρσον Γουέλς), η ταινία του Ζαν Ρενουάρ φαντάζει εξωφρενικά μοντέρνα ακόμη και στις μέρες μας. Ίσως γιατί ανατέμνει, με τρόπο πανανθρώπινο και διαχρονικό, τους κανόνες του παιχνιδιού της ανθρώπινης συνθήκης.