Η τελευταία λέξη

Oslednata Duma

62ο ΦΚΘ: Ελληνική πρεμιέρα

Μια αμφιλεγόμενη και δυναμική ταινία που παρουσιάζει τις τελευταίες ημέρες έξι γυναικών πολιτικών κρατουμένων. Καθώς το κοινό τις παρατηρεί να περιμένουν την εκτέλεσή τους, το βλέμμα του στρέφεται στις ανθρώπινες πράξεις υπό ακραίες συνθήκες. Σε αυτή την ποιητική ταινία που υιοθετεί τη σκοπιά της αντιφασιστικής αντίστασης στη χώρα του σκηνοθέτη κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα μωρό γεννιέται, κάνει τα πρώτα του βήματα, ο χορός της φωτιάς εκτελείται σύμφωνα με τη βουλγαρική παράδοση και λουλούδια ζωγραφίζονται στους τοίχους του κελιού. Στο τέλος κυριαρχεί η αίσθηση μιας συμβολικής νίκης επί των δυνάμεων του σκότους, αντί φόρου τιμής στις εξιδανικευμένες ηρωίδες της ανθρώπινης ιστορίας, όπως η Ιωάννα της Λωραίνης. Πέρα από την υποψηφιότητά της για τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών του 1974, η πραγματική αξία της ταινίας έγκειται στο γεγονός ότι, αν και είναι φυλακισμένες, όλοι οι χαρακτήρες είναι γυναίκες.

Πρόγραμμα Προβολών

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες προβολές σε φυσικές αίθουσες.

Σκηνοθεσία: Μπίνκα Ζελιάσκοβα

Σενάριο: Binka Zhelyazkova, Stefan Canev

Διεύθυνση φωτογραφίας: Boris Yanakiev

Μοντάζ: Madlena Dyakova

Ήχος: Kuzman Shopov

Μουσική: Simeon Pironkov

Ηθοποιοί: Tzvetana Maneva, Dorotea Toncheva, Bella Tsoneva, Aneta Petrovska, Emilia Radeva, Leda Taseva, Maria Tatoulova, Zlatina Todeva, Anya Pencheva, Nikolai Binev

Παραγωγή: Boyana Film

Κοστούμια: Iskra Licheva

Σχεδιασμός παραγωγής: Iskra Licheva, Zahari Savov

Σκηνικά: Zahari Savov

Φορμάτ: DCP

Χρώμα: Έγχρωμο

Χώρα Παραγωγής: Βουλγαρία

Έτος Παραγωγής: 1973

Διάρκεια: 96'

Επικοινωνία: Ταινιοθήκη της Βουλγαρίας

Μπίνκα Ζελιάσκοβα

Η Μπίνκα Ζελιάσκοβα γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1923 στο Σβίλενγκραντ της Βουλγαρίας. Σπούδασε Θέατρο στο Εθνικό Ινστιτούτο Θεάτρου στη Σόφια. Για ένα μικρό διάστημα σπούδασε επίσης σκηνοθεσία θεάτρου στη σχολή VGIK της Μόσχας υπό τον καθηγητή Λομπανόφ. Μετά την αποφοίτησή της, ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη στο Εθνικό Στούντιο Κινηματογράφου στη Σόφια. Η καριέρα της ως σκηνοθέτιδας ξεκίνησε το 1957, όταν συν-σκηνοθέτησε την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους Ήσυχα κυλά η ζωή... με τον σύζυγό της, τον Χρίστο Γκάνεφ. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η Μπίνκα ήταν μία από τις λίγες γυναίκες δημιουργούς ταινιών μεγάλου μήκους παγκοσμίως. Η καριέρα της εξελίχτηκε την περίοδο του κοινωνικού ρεαλισμού στον βουλγαρικό κινηματογράφο, που απαιτούσε την παρουσίαση μιας ιδεώδους εικόνας της ζωής, σαν να ήταν αυτή η πραγματικότητα. Αυτό γινόταν συχνά μέσα από ιστορίες με απλή πλοκή και θετικούς ήρωες. Όμως το δικό της σινεμά πήγε κόντρα στην κυρίαρχη αντίληψη για τον κοινωνικό ρεαλισμό, αμφισβητώντας συχνά τους περιοριστικούς κανόνες που επέβαλε η κομμουνιστική ιδεολογική μηχανή. Το ύφος της Ζελιάσκοβα επηρεάστηκε από τον Ιταλικό Νεορεαλισμό και το Γαλλικό Νέο Κύμα, αλλά και από τον ρωσικό κινηματογράφο. Οι ποιητικές και μεταφορικές εικόνες των ταινιών της έκαναν συχνά τους κριτικούς να τη συγκρίνουν με τον Φελίνι και τον Ταρκόφσκι. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της σκηνοθέτησε επτά ταινίες μεγάλου μήκους και δύο ντοκιμαντέρ. Στις τέσσερις από τις εννιά ταινίες της απαγορεύτηκε η διανομή, επομένως το κοινό είχε τη δυνατότητα να τις παρακολουθήσει μόνο μετά την πτώση του κομμουνισμού. Ήταν διευθύντρια του Βουλγαρικού οργανισμού Women in Film, ο οποίος ιδρύθηκε το 1989 μετά το Διεθνές Συνέδριο «Women in Film - KIWI» στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Σταμάτησε να κάνει ταινίες μετά το 1989, τη χρονιά που κατέρρευσε το κομμουνιστικό καθεστώς στη Βουλγαρία. Για λίγο καιρό μετά, παρεμεινε ενεργή στον οργανισμό Women in Film, ώσπου σύντομα αποσύρθηκε εντελώς από τη δημόσια ζωή.